Η πτώση του Σάχη και η άνοδος του Ισλαμοφασιστικού καθεστώτος

 

Ο Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί (محمدرضاشاه پهلوی, Τεχεράνη, 26 Οκτωβρίου 1919 - Κάιρο, 27 Ιουλίου 1980) ήταν βασιλιάς (σάχης) του Ιράν από τις 16 Σεπτεμβρίου 1941 ως την εκθρόνισή του, στις 11 Φεβρουαρίου 1979.

Ήταν ο δεύτερος και τελευταίος μονάρχης της περσικής δυναστείας Παχλαβί. Ανήλθε στο θρόνο το 1941, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ύστερα από συνδυασμένη αγγλο-σοβιετική επιχείρηση εισβολής στην χώρα, που ανάγκασε τον πατέρα του, σάχη Ρεζά Σαχ Παχλαβί να εγκαταλείψει τη χώρα. Τότε ο Ρεζά Παχλαβί ορκίστηκε να μη στεφθεί επισήμως, πριν οδηγήσει τη χώρα του στην πρόοδο και την ευημερία μέσα από ένα ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα, γνωστό ως «λευκή επανάσταση».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί συγκρούστηκε πολιτικά με τον Μοχάμεντ Μοσαντέκ, ο οποίος προώθησε την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας, απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα και διορίστηκε τελικά πρωθυπουργός το 1951.

Ο σάχης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα κάτω από την πίεση της κυβέρνησης του Μοσαντέκ, ωστόσο επανήλθε στην εξουσία το 1953 μετά από πραξικόπημα που οργάνωσαν οι ΗΠΑ και η Βρετανία, γνωστό με την ονομασία «Επιχείρηση Αίας», το οποίο σε μεγάλο βαθμό υπονόμευσε τη νομιμότητα του σάχη.

Ο Παχλαβί προσπάθησε να μετατρέψει με σειρά οικονομικών, κοινωνικών μέτρων το Ιράν σε μία σύγχρονη παγκόσμια δύναμη. Στον κοινωνικό τομέα η χώρα προσπάθησε να αποτινάξει τις παραδοσιακές μουσουλμανικές αντιλήψεις και να εκσυγχρονιστεί, ακόμη και στον τομέα της ισότητας ανδρών-γυναικών. Προώθησε κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, διατηρώντας παράλληλα στενούς δεσμούς με τη Δύση και ειδικά με τις ΗΠΑ.

Η «λευκή επανάσταση» περιλάμβανε την κατασκευή ενός εκτεταμένου σιδηροδρομικού, οδικού και αεροπορικού δικτύου, μια σειρά από αρδευτικά έργα, την προώθηση της βιομηχανικής ανάπτυξης, ενίχυση της παιδείας και της υγείας και κυρίως μια αγροτική μεταρρύθμιση που συνοδεύτηκε από αναδιανομή της γης.

Με την πάροδο του χρόνου ο Παχλεβί έχασε την υποστήριξη του σιιτικού κλήρου, κυρίως λόγω των εκσυγχρονιστικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν και των ανοιγμάτων στην εξωτερική πολιτική με το Ισραήλ. Οι συγκρούσεις με τους ισλαμιστές άρχισαν να διαφαίνονται από το 1953, όταν ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ αναγκάστηκε σε παραίτηση.

Κρίνοντας πως η επανάσταση είχε πλέον δρομολογηθεί οριστικά, ο σάχης έδωσε το πράσινο φως για τη στέψη του εντός του 1967, ολοκληρώνοντας την πλέον καθυστερημένη στέψη στην ιστορία του θεσμού της μοναρχίας.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1967, στο 48ο έτος της ζωής του και 27ο έτος της βασιλείας του, ο Ρεζά Παχλαβί στέφθηκε «βασιλεύς των βασιλέων» και «φως των Αρείων» και αμέσως γύρισε και τοποθέτησε στο κεφάλι της τρίτης συζύγου του, Φαράχ Ντιμπά, το στέμμα της αυτοκράτειρας (σαχ-μπανού).

Η μεγαλοπρεπή τελετή έλαβε χώρα στα ανάκτορα του Γκολεστάν στην Τεχεράνη, παρουσία και μελών της οικογενείας, μεταξύ των οποίων της δίδυμης αδελφής του σάχη, Ασράφ, και του μικρού πρίγκιπα διάδοχου Ρεζά.

Για πρώτη φορά στα 2.500 χρόνια της περσικής μοναρχίας υπήρχε αυτοκράτειρα, μία πράξη σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης σε μια κοινωνία ακόμα οπισθοδρομική.

«Θα δώσω τα πάντα, ακόμα και την ίδια μου τη ζωή, στην προσπάθεια να φθάσει το έθνος στο ίδιο επίπεδο με τις πλουσιότερες και προοδευτικές κοινωνίες του κόσμου μας, ανανεώνοντας την μεγαλοπρέπεια αυτού του ιστορικού τόπου», δήλωσε μετά τη στέψη ο σαχ-αν-σαχ (βασιλεύς των βασιλέων) τον οποίο έκθεση της CIA χαρακτήριζε «ευφυέστατο αλλά επικίνδυνα μεγαλομανή» και Αμερικανοί διπλωμάτες απλώς «τρελό».

Το κύριο στοιχείο της λευκής επανάστασης, ο αναδασμός της γης, έλαβε ωστόσο τη μορφή του διαμοιρασμού των τεράστιων τιμαρίων του ιερατείου και των γαιοκτημόνων μόνο στους εύπορους χωρικούς, αφήνοντας τους υπόλοιπους στην ίδια περίπου τραγική κατάσταση. Ωστόσο, ο κύριος στόχος, ο διχασμός του αγροτικού πληθυσμού, επιτεύχθηκε, ενώ οι υπόλοιποι στόχοι η πάταξη του αναλφαβητισμού, η βιομηχανική ανάπτυξη, η εξάλειψη της διαφθοράς και ο εκδημοκρατισμός παρέμειναν μακρινό όνειρο για το Ιράν, κάτι που η λαμπρότητα της τελετής μπορούσε ίσως να κρύψει αλλά όχι και να θεραπεύσει.

Η αυταρχική διακυβέρνησή του, φαινόμενα διαφθοράς, η ανάμιξη ξένων δυνάμεων καθώς και η δράση της μυστικής υπηρεσίας Σαβάκ με στόχο να επιβληθεί σε όλες τις μορφές πολιτικής αντιπαράθεσης, προκάλεσαν κοινωνική δυσαρέσκεια που εκδηλώθηκε με την Ιρανική Επανάσταση και οδήγησε τελικά στην απομάκρυνσή του από τη χώρα ύστερα από 37 έτη βασιλείας, ενώ το Ιράν έγινε Ισλαμική Δημοκρατία με ηγέτη τον Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Εγκατέλειψε το Ιράν στις 16 Ιανουαρίου 1979 και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, το Μαρόκο, τις Μπαχάμες και το Μεξικό για να καταλήξει στις ΗΠΑ, στις 22 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, όπου υποβλήθηκε σε θεραπεία για καρκίνο. Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1980 στο Κάιρο.

Διαβάστε περισσότερα "Η πτώση του Σάχη και η άνοδος του Ισλαμοφασιστικού καθεστώτος"

Πρόσφατες και άγνωστες εξελίξεις στις ελληνικές τεχνολογίες UAV

 

Η Ελλάδα προσπαθεί σταθερά να αυξήσει τις δυνατότητές της UAS τα τελευταία χρόνια. Εκτός από τις εγχώριες προσπάθειες παραγωγής, υπάρχουν πολλές ξένες εταιρείες που προσπαθούν να εισέλθουν στην ελληνική αγορά. Μερικές από αυτές τις τοπικές και ξένες προσπάθειες θα παρουσιαστούν στα παρακάτω βίντεο.

Διαβάστε περισσότερα "Πρόσφατες και άγνωστες εξελίξεις στις ελληνικές τεχνολογίες UAV"

Τα 10 καλύτερα στρατιωτικά τυφέκια στο κόσμο

Του Γιώργου Χ

Είναι σύνηθες όταν εμφανίζονται νέα στρατιωτικά τυφέκια αμέσως να αρχίζουν (ειδικοί και μη) την απαξίωση παλαιότερων. Ειδικά στην Ελλάδα αρκεί το άρθρο ενός δημοσιογράφου (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για να αρχίσει στο ελληνικό διαδίκτυο η "παπαγαλία" από άτομα που δεν έχουν καμία πραγματική γνώση όπλων. 

 Η απόδοση όμως ενός τυφεκίου αποδεικνύεται όχι από το μάρκετινγκ και τα δημοσιογραφικά άρθρα αλλά από το πόσοι στρατοί ή/και παραστρατιωτικές οργανώσεις το έχουν επιλέξει και από την πραγματική απόδοση του ως όπλο, ήτοι...ανθεκτικότητα ως όπλο, ακρίβεια βολής, φονικότητα του, ευκολία καθαρισμού και γενικότερης συντήρησης του όπλου, ευκολία χειρισμού του από έναν μέσο στρατιώτη, βαθμός καταπόνησης του χειριστή του μέσα στο πολεμικό πεδίο.

Τα θεωρητικά τεχνικά χαρακτηριστικά, οι δοκιμές και οι στρατιωτικές ασκήσεις από μόνα τους δεν σημαίνουν τίποτα.

Όπλα που έχουν δοκιμαστεί σε πολλές πολεμικές συγκρούσεις και έχουν αποδώσει εξαιρετικά, εκείνα είναι που θα εμπιστευτεί ο μαχητής όπως έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές.

Τυφέκια όπως το καλάσνικοφ, το M16, το G3, το Galil τα οποία συνεχίζουν να αποτελούν την "αιχμή του δόρατος" όχι μόνο σε βελτιωμένες εκδόσεις τους αλλά ακόμα και στη βασική. Πρόσφατο παράδειγμα o πόλεμος στην Ουκρανία αλλά και στη Μέση Ανατολή. Αν μάλιστα ανοίξει και τρίτο πολεμικό μέτωπο στη Λατινική Αμερική με εισβολή της Βενεζουέλας στη Γουιάνα, θα δούμε αυτά τα πολεμικά τυφέκια να συνεχίζουν να κυριαρχούν στο πολεμικό πεδίο.  

Δεν είναι λίγες οι φορές λοιπόν αλλά μάλλον ο κανόνας, που αυτά τα  όπλα αποδεικνύονται ανώτερα ακόμα κι από νεότερες σχεδιάσεις όπως το ΗΚ416, το SIG SG 550, το Tavor TAR 21, FN SCAR - L.

 

Διαβάστε περισσότερα "Τα 10 καλύτερα στρατιωτικά τυφέκια στο κόσμο"

Uzay Bulut: H ισλαμική Τουρκία θέλει ΚΑΤΑΛΗΨΗ Ελλάδας και Ισραήλ

Γράφει η Uzay Bulut

ΠΗΓΗ: GATESTONE INSTITUTE

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να αναφέρεται ολοένα και περισσότερο σε μέρη εκτός Τουρκίας ως «τα εδάφη μας». 

Στη δήλωσή του μετά τη συνεδρίαση του προεδρικού υπουργικού συμβουλίου στις 20 Νοεμβρίου, ο Ερντογάν είπε: “Το Καραμπάχ [στο Νότιο Καύκασο] έχει την ίδια θέση στις καρδιές μας με τη Γάζα. Όπως δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ Βοσνίας και Χαλεπίου [στη Συρία], της Τρίπολης [στη Λιβύη], του Μπαλχ [στο Αφγανιστάν], της Θεσσαλονίκη [στην Ελλάδα] και της Μοσούλη [στο Ιράκ], βλέπουμε τις αρχαίες πόλεις μας και την Ιερουσαλήμ ως το ίδιο». Το «Καραμπάχ» είναι η Αρμενική Δημοκρατία του Αρτσάχ, που σήμερα κατέχεται από το Αζερμπαϊτζάν, αφού –με τη βοήθεια της Τουρκίας– την κατέλαβε τον Σεπτέμβριο μετά από μια γενοκτονία κατά των αυτόχθονων Αρμενίων εκεί, που διήρκεσε από το 2020-2023.

Στις 17 Νοεμβρίου, ο Ερντογάν ανακοίνωσε για άλλη μια φορά τους επεκτατικούς στόχους της κυβέρνησής του. «Όποιος λέει δεν μας ενδιαφέρει η Συρία, το Ιράκ, το Καραμπάχ, η Λιβύη, η Βοσνία και η Ιερουσαλήμ, είτε εσκεμμένα είτε ακούσια εμποδίζει τη μεγάλη πορεία της Τουρκίας», δήλωσε. Στις 28 Οκτωβρίου, σε μια διαδήλωση που καταδίκαζε τον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς, είπε επίσης ότι πριν από έναν αιώνα, η Γάζα ήταν αυτό που ήταν τα Άδανα [πόλη στην Τουρκία] για τους Τούρκους:

«Η Αδριανούπολη [στην Τουρκία] ήταν η ίδια [για εμάς] με τα Σκόπια, το Κιρκλαρέλι [στην Τουρκία] ήταν το ίδιο με τη Θεσσαλονίκη [στην Ελλάδα]· το Μαρντίν [στην Τουρκία] ήταν το ίδιο όπως η Μοσούλη [στο Ιράκ] και η Γκαζιαντέπ [στην Τουρκία] το ίδιο με το Χαλέπι [στη Συρία]. Ακριβώς όπως η Γάζα, ήταν όλοι μέρος της πατρίδας μας που νομίζαμε ότι ήταν αχώριστη από εμάς. Δείτε τι έχουμε γίνει τώρα…

«Δυστυχώς [η Δύση] χώρισε το τουρκικό έθνος από όλα αυτά τα εδάφη που ανήκουν στους Τούρκους όσο το αίμα, τη ζωή και την αγάπη τους. Όχι μόνο μας χώρισαν [από αυτές τις πόλεις] φυσικά αλλά χρησιμοποίησαν επίσης κάθε είδους τεχνάσματα για να τα βγάλουμε από την καρδιά και το μυαλό μας».

Οι πόλεις στην Τουρκία στις οποίες αναφέρθηκε ο Ερντογάν (όπως η Αδριανούπολη, τα Άδανα, το Κιρκλαρελί, το Μαρντίν και το Αντέπ) χτίστηκαν και από Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους και άλλους αυτόχθονες πληθυσμούς πριν από χιλιάδες χρόνια. Αυτές οι πόλεις αργότερα άδεισαν από τους αυτόχθονες χριστιανούς κατοίκους τους ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ισλαμικής καταπίεσης που κορυφώθηκε με τη γενοκτονία του 1913-23 στην Οθωμανική Τουρκία.

Στο μεταξύ, τα τουρκικά ΜΜΕ συνεχίζουν να υποστηρίζουν ψευδώς και επανειλημμένα ότι «152 ελληνικά νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο ανήκουν στην Τουρκία». Αυτά τα νησιά ιστορικά και νομικά (κυρίως μέσω της Συνθήκης της Λωζάνης του 1924, των Τουρκο-ιταλικών Συμφωνιών του 1932 και της Συνθήκης του Παρισιού του 1947) ανήκουν στην Ελλάδα. Τον Οκτώβριο, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι η Τουρκία προσάρτησε μια ελληνική νησίδα του Αιγαίου (Ζουράφα). Σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, η Τουρκία έστειλε μια «νόταμ» [ειδοποίηση προς τους αεροπόρους] ότι «η περιοχή [τα ύδατα που περιβάλλουν τη Ζουράφα] όπου ο Τουρκικός Στρατός ξεκίνησε πρόσφατα άσκηση βρίσκεται υπό την κυριαρχία της Τουρκίας». Η κυβέρνηση της Τουρκίας απειλεί να εισβάλει και να προσαρτήσει ελληνικά νησιά στο Αιγαίο τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια.

Εν τω μεταξύ, τα τουρκικά στρατεύματα συνεχίζουν να παραβιάζουν την ελεγχόμενη από τον ΟΗΕ ζώνη ασφαλείας στην Κυπριακή Δημοκρατία, το 36% της οποίας ο τουρκικός στρατός έχει καταλάβει παράνομα από το 1974. Τα κυπριακά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι στις 27 Νοεμβρίου «περίπου 40 Τούρκοι στρατιώτες εισήλθαν σε δύο ιστορική κατοικία [στην ουδέτερη ζώνη]… Ο δήμαρχος Αγίου Δομετίου Κώστας Πέτρου είπε ότι «υπάρχει έντονη δραστηριότητα στην περιοχή από τον Τουρκικό Στρατό εδώ και περίπου 1,5 μήνα…». Ο εδαφικός επεκτατισμός είναι προφανώς σημαντικό μέρος της ατζέντας εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης του Ερντογάν. Δυστυχώς, το πολιτικό Ισλάμ είναι μια ιδεολογία κατάκτησης και κυριαρχίας.

Από την ίδρυσή του στην Αραβία τον έβδομο αιώνα, το Ισλάμ έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο μέσω του ξίφους. Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, ολόκληρος ο κόσμος χωρίζεται στο “νταρ αλ-Ισλάμ” (έδαφος του Αλλάχ — η λέξη “Ισλάμ” είναι αραβική και σημαίνει “υποταγή”), που υποδηλώνει περιοχές όπου επικρατεί το Ισλάμ, και το ” νταρ αλ-χαρμπ» (έδαφος πολέμου), που αναφέρεται σε μη μουσουλμανικά εδάφη που δεν έχουν ακόμη κατακτηθεί.

Οι ισλαμιστές πιστεύουν ότι από τη στιγμή που μια γη έχει περιέλθει σε ισλαμική κατοχή  η γη αυτή που κατακτήθηκε είναι για πάντα ισλαμική. Η ελληνική πόλη της Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα, ήταν κάποτε υπό οθωμανική μουσουλμανική κατοχή. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενώ βρισκόταν υπό τουρκοκρατία (1430-1912), σχεδόν όλοι οι χριστιανικοί ναοί, οι ενορίες και τα μοναστήρια μετατράπηκαν σε τζαμιά. Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1912.

Οι ισλαμιστές υπεροχής όπως ο Ερντογάν πιστεύουν ότι επειδή η Θεσσαλονίκη ήταν κάποτε υπό την κατοχή της Ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι αιώνια μουσουλμανική γη και πρέπει να επιστραφεί στον “νόμιμο ιδιοκτήτη” της. Από τα μέσα του 15ου αιώνα μέχρι την ανακήρυξη της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας το 1822, η επικράτεια που συνιστούσε τη σύγχρονη Ελλάδα καταλήφθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Ερντογάν ήταν ανοιχτός σχετικά με τον στόχο του να αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος θα περιελάμβανε σημαντική επέκταση του τουρκικού εδάφους. Το 2016 είπε:«Υπάρχουν φυσικά σύνορα και υπάρχουν σύνορα στις καρδιές μας.

«Μερικοί άνθρωποι μας ρωτούν: «Γιατί ενδιαφέρεστε για το Ιράκ, τη Συρία, τη Γεωργία, την Κριμαία, το Καραμπάχ, το Αζερμπαϊτζάν, τα Βαλκάνια και τη Βόρεια Αφρική;»… Κανένα από αυτά τα εδάφη δεν μας είναι ξένο. Είναι δυνατόν να Διαχωρίστε τη Ρίζε [στην Τουρκία] από το Μπατούμι [στη Γεωργία]; Πώς μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η Αδριανούπολη [στην Τουρκία] είναι χωριστή από τη Θεσσαλονίκη [στην Ελλάδα]; Πώς μπορούμε να σκεφτούμε ότι η Γκαζιαντέπ [στην Τουρκία] δεν έχει καμία σχέση με το Χαλέπι [στην Συρία, Μαρντίν [στην Τουρκία] με την Αλ Χασάκα [στη Συρία] ή Σιίρτ [στην Τουρκία] με τη Μοσούλη [στο Ιράκ];

«Από τη Θράκη μέχρι την Ανατολική Ευρώπη, με κάθε βήμα που κάνετε, θα βλέπετε ίχνη των προγόνων μας… Θα πρέπει να αρνηθούμε τον πραγματικό μας εαυτό για να σκεφτούμε τη Γάζα, με την οποία μιλάμε την ίδια γλώσσα και μοιραζόμαστε τον ίδιο πολιτισμό, είναι χωριστά από εμάς, τόσο μακριά όσο η Σιβηρία. Το να ενδιαφερόμαστε για το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Κριμαία, το Καραμπάχ, τη Βοσνία και άλλες αδελφικές περιοχές είναι καθήκον και δικαίωμα της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία. να εγκαταλείψουμε αυτά τα πράγματα θα είναι η μέρα που θα εγκαταλείψουμε την ελευθερία και το μέλλον μας».Ο Ερντογάν αναφέρθηκε επίσης στο Misak-ı Milli («Εθνικό Σύμφωνο»), ένα σύνολο αποφάσεων που έλαβε το Οθωμανικό Κοινοβούλιο το 1920 σχετικά με τα σύνορα του μελλοντικού τουρκικού κράτους. Το Εθνικό Σύμφωνο αναφέρεται συνήθως από τους Τούρκους όταν ζητούν την τουρκική εδαφική επέκταση.

Η τουρκική εφημερίδα Hürriyet έγραψε το 2016: «Ορισμένοι ιστορικοί λένε ότι σύμφωνα με το Εθνικό Σύμφωνο, τα τουρκικά σύνορα περιλαμβάνουν — εκτός από τα σημερινά σύνορα της Τουρκίας — Κύπρο, Χαλέπι [στη Συρία], Μοσούλη, Ερμπίλ, Κιρκούκ [στο Ιράκ], Μπατούμι [στη Γεωργία] , Θεσσαλονίκη [στην Ελλάδα], Κάρτζαλι, Βάρνα [στη Βουλγαρία] και τα νησιά του Αιγαίου». Τον 13ο αιώνα, η τουρκική φυλή γνωστή ως Οθωμανοί σχημάτισε κράτος στη δυτική Ανατολία, στη γη που εισέβαλαν και κυρίευσαν από την Ανατολική Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία. Κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη (Κωνσταντινούπολη) τον 15ο αιώνα, δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Για περισσότερα από 600 χρόνια, από την ίδρυσή του το 1299 στην Ανατολία (σημερινή Τουρκία) έως το τέλος του το 1922, οι Οθωμανοί Τούρκοι εισέβαλαν και κατέλαβαν έθνη σε τρεις ηπείρους. Αυτά τα έθνη περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, τα περισσότερα Βαλκάνια, (όπως η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Σερβία, η Αλβανία και η Ρουμανία), η Ουγγαρία, η Κύπρος, η Αίγυπτος, η Ιορδανία και το Ισραήλ (τότε ονομαζόταν Παλαιστίνη), ο Λίβανος, η Συρία, μερικά από την Αραβία και σημαντική ποσότητα της Βόρειας Αφρικής. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλά εγκλήματα διαπράχθηκαν συστηματικά εναντίον μη μουσουλμάνων, όπως:

Το σύστημα ghulam: η υποδούλωση, η μεταστροφή και η εκπαίδευση των μη μουσουλμάνων να γίνουν πολεμιστές και πολιτικοί.

Το σύστημα devshirme (παιδομάζωμα): η αναγκαστική στρατολόγηση Χριστιανών αγοριών που αφαιρέθηκαν από τις οικογένειές τους, εξισλαμίστηκαν και υποδουλώθηκαν για να υπηρετήσουν τον σουλτάνο στο παλάτι του και να ενταχθούν στους γενίτσαρους του («νέο σώμα»)

Αναγκαστικός ή εθελοντικός εξισλαμισμός: ο τελευταίος προκύπτει από κοινωνική, θρησκευτική και οικονομική πίεση.

Η σεξουαλική σκλαβιά γυναικών και παιδιών, εκτοπίσεις και σφαγές.

Η Ιερουσαλήμ ήταν υπό Οθωμανική κατοχή για τέσσερις αιώνες (1517-1917). Ο εβραϊκός λαός, ωστόσο, αντιστρέφοντας αυτό το μοτίβο της ισλαμικής αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, επανίδρυσε την πατρίδα του, το 1948. Οι ισλαμιστές υπεροχής δεν έχουν ξεπεράσει την “προσβολή” των ιθαγενών Εβραίων του Ισραήλ στην ισλαμική κατάκτηση. Ως εκ τούτου, οι ισλαμιστές λένε ότι θέλουν να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ και το υπόλοιπο Ισραήλ. Σύμφωνα με το δόγμα, η μόνη θρησκεία που πρέπει να κυριαρχεί σε αυτά τα εδάφη – ή οποιεσδήποτε χώρες, εν προκειμένω – είναι το Ισλάμ. Οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι θα μπορούσαν να είναι μόνο ντζιμί, δεύτερης κατηγορίας, απλώς ανεκτοί υπήκοοι ενός ισλαμικού κράτους όπου τους επιτρέπεται να παραμείνουν ζωντανοί μόνο πληρώνοντας έναν υψηλό φόρο «προστασίας», τον κεφαλικό (χαράτσι).

Το 2018, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης, ο Ερντογάν είπε: «Για εμάς, η Ιερουσαλήμ είναι ό,τι είναι το Τσανάκαλε». (Επίσης, εκεί που ήταν η Τροία.) Το 2020, ο Ερντογάν άνοιξε τη νομοθετική συνεδρίαση του τουρκικού κοινοβουλίου με μια μακρά ομιλία που απευθυνόταν ξανά στην Ιερουσαλήμ: «Η Ιερουσαλήμ είναι η πόλη μας, μια πόλη από εμάς». Θεολογικά, σύμφωνα με τις ισλαμικές γραφές, ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι απλώς παραμορφωμένες εκδοχές του Ισλάμ. Στην ισλαμική άποψη, αρχικά υπήρχε μόνο το Ισλάμ, το οποίο οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί αργότερα παραμόρφωσαν σε Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό.

Όλη η ιστορία, σε αυτή τη νοοτροπία, είναι επομένως αρχικά ισλαμική ιστορία και όλες οι κύριες προσωπικότητες της βιβλικής ιστορίας, από τον Αδάμ και την Εύα, είναι επομένως μουσουλμάνοι. Σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Αβραάμ, ο Δαβίδ, ο Μωυσής και ο Ιησούς είναι επίσης μουσουλμάνοι. Επομένως, κάθε μέρος που σχετίζεται με αυτούς, κατά την άποψη αυτή, είναι μουσουλμανικό έδαφος.Ο Μοσέ Σαρόν, ομότιμος καθηγητής Ισλαμικών και Μεσανατολικών Σπουδών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, αποκαλεί αυτές τις απόψεις «ισλαμοποίηση της ιστορίας» και «ισλαμοποίηση της γεωγραφίας».

Ο Philip Carl Salzman, Ομότιμος Καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο McGill, σημείωσε: “Το Ισραήλ υπάρχει σε εδάφη που κάποτε κυβερνούνταν και κυριαρχούνταν από Άραβες και αργότερα Τούρκους Μουσουλμάνους. Οι αραβικές εισβολές τον 7ο αιώνα εκτόπισαν και αντικατέστησαν τους Εβραίους που ήταν ο πλειοψηφικός πληθυσμός, αυτοί που επέζησαν από τους πολέμους των Ρωμαίων εναντίον των Εβραίων. Σχεδόν χίλια χρόνια Αργότερα, οι Οθωμανοί Τούρκοι έγιναν οι κυρίαρχοι των Αγίων Τόπων. Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, η γη που κάποτε διοικούνταν από μουσουλμάνους ανήκει για πάντα στους Μουσουλμάνους. Το Ισραήλ ότι έκλεψε τη γη τους».

Πολλοί άλλοι βλέπουν αυτά τα γεγονότα καθώς οι Εβραίοι, που ήταν ο αυτόχθονας πληθυσμός του σημερινού Ισραήλ, είχαν «κλέψει» τη γη τους από τους Οθωμανούς, παρόμοια με τον τρόπο που ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1974, ή πώς η Χριστιανική Βυζαντινή (Ανατολική Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία «έκλεψε» από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μωάμεθ Β’ και τα στρατεύματά του στις 29 Μαΐου 1453 όταν εισέβαλαν στην Κωνσταντινούπολη και μπήκαν θριαμβευτικά στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, αφού πολιορκούσαν την πόλη για 55 ημέρες. 

Πολλοί ισλαμιστές έχουν λοιπόν εμμονή να κατακτήσουν το Ισραήλ, την Ισπανία και την Πορτογαλία (μουσουλμανικά κατεχόμενη Αλ Άνδαλους), την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ινδία για τον Αλλάχ — μετά τον υπόλοιπο μη μουσουλμανικό κόσμο.

Διαβάστε περισσότερα "Uzay Bulut: H ισλαμική Τουρκία θέλει ΚΑΤΑΛΗΨΗ Ελλάδας και Ισραήλ"

Η θέλησή μου βράχος - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

 Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας.

Κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας.

Του πόνου εστρέψαν οι πηγές από το σωθικό μου,

έστρωσ’ ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου.

Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες,

όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες.

Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση

η Ανατολή τ’ αρχίναγε κι ετέλειωνέ το η Δύση.

Έστρωσε, εδέχθη η θάλασσα άντρες ριψοκινδύνους’ ,

κι εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανό κι εκείνους.

Κι όπου η βουλή τους συφορά κι όπου το πόδι χάρος.

Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος.

Διαβάστε περισσότερα "Η θέλησή μου βράχος - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"