Μονάδα 731: Το Άουσβιτς των Ιαπώνων

Ο περισσοτερος κοσμος εχει ακουσει οτι στα ναζιστικα στρατοπεδα συγκεντρωσης εξοντωθηκαν ανηλεως εκατομμυρια αθωοι ανθρωποι. Λιγοι, ομως, γνωριζουν οτι παρομοια, ισως και πιο απανθρωπα, στρατοπεδα αναπτυχθηκαν στο Β΄ Παγκοσμιο Πολεμο και απο τους Ιαπωνες, οι οποιοι αφου εξοντωσαν μαζικα ολοκληρους πληθυσμους στην Κινα, σχεδιαζαν να πληξουν με χημικα και βιολογικα οπλα τις Ηνωμενες Πολιτειες και τη Ρωσια.

Η Ιδρυση της μονάδας

Η μονάδα 731 ήταν το αρχηγείο ενός μεγάλου αριθμού μυστικών εγκαταστάσεων έρευνας βιολογικών και χημικών όπλων που διατηρούσε ο αυτοκρατορικός στρατός της Ιαπωνίας, λίγα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτήν την μονάδα, η οποία βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο της πανίσχυρης στρατιωτικής αστυνομίας Κεμπετάι, χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι ως πειραματόζωα και έγιναν μερικά από τα απεχθέστερα πειράματα στην παγκόσμια πολεμική ιστορία. Επίσημα, η μονάδα ονομαζόταν από τον ιαπωνικό στρατό »Κέντρο Πρόληψης – Έρευνας Επιδημικών Νόσων και Καθαρισμού Νερού» και αναπτύχθηκε με σκοπό τη δημιουργία όπλων μαζικής καταστροφής, που θα χρησιμοποιούνταν εναντίον κάθε εχθρού της Ιαπωνίας.

Ενα μεγάλο μυστικό

Αν και οι Ιάπωνες διέδιδαν ότι η μονάδα 731 είχε ειρηνικό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα αποτελούσε κέντρο πειραμάτων και δοκιμής ουσιών σε ανθρώπους. Στα πειράματα αυτά χρησιμοποιούνταν κυρίως πολίτες ή στρατιώτες από την Κίνα, την Κορέα, τη Μογγολία και τη Ρωσία. Από τις αποτρόπαιες πειραματικές τεχνικές τους, δεν κατάφεραν να ξεφύγουν πολλοί Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί στρατιώτες που έπεφταν στα χέρια των Ιαπώνων ως αιχμάλωτοι πολέμου. Επιπλέον, τα θύματα που προήλθαν από τη μαζική εφαρμογή των »ανακαλύψεων» σε διάφορους πληθυσμούς, θεωρείται ότι ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Η μονάδα 731 ήταν το κέντρο πολλών επιμέρους εργαστηρίων και στρατοπέδων συγκέντρωσης, που απλώνονταν κυρίως στα κινεζικά εδάφη και πειραματίζονταν σε όπλα χημικού και βιολογικού πολέμου. Άλλες γνωστές συνεργαζόμενες υπομονάδες που αναπτύχθηκαν στα κατεχόμενα από την αυτοκρατορικήΙαπωνίαεδάφη ήταν: η 516 (Χικιχάρ), η 100 (Τσανγκ-Χουν), η 1644 (Νάντζινγκ), η 200 (Μαντζουρία), η 9420 (Σιγκαπούρη) και πολλές άλλες.

Η αρχή του κακού

To 1932 ένας από τους διασημότερους βακτηριολόγους της Ιαπωνίας, ο συνταγματάρχης Σίρο Ίσιι, καλείται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα να αναλάβει τη διοίκηση του Κέντρου Πρόληψης και Έρευνας Επιδημικών Νόσων και ιδρύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζονγκ Μα στη Μαντζουρία, μια επαρχία της Κίνας. Ο Δρ Ίσιι οργάνωσε μια μυστική ερευνητική ομάδα, που ονομαζόταν ΄΄μονάδα Τόγκο», η οποία ασχολούνταν με χημικά και βιολογικά πειράματα. Αν και το 1935 η μονάδα ανατινάχθηκε από αντάρτες, πολύ σύντομα οργανώθηκαν νέες, μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, που πήραν το όνομα »μονάδα 731». Οι απάνθρωπες αυτές μονάδες δημιουργούνταν σε κινεζικά εδάφη, τα οποία κατείχαν οι Ιάπωνες μετά τον πόλεμο Ιαπωνο-Ρωσικό πόλεμο του 1904-1905, ώστε να μην κινδυνεύσει να μολυνθεί ο Ιαπωνικός πληθυσμός, σε περίπτωση διαφυγής επικίνδυνων μικροβίων ή χημικών ουσιών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι από το 1937 ως το 1945 οι Ιάπωνες χρησιμοποίησαν 1.131 φορές χημικά όπλα εναντίον 14 επαρχιών της Κίνας, ενώ υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Κινέζων που δολοφονήθηκε ανηλεώς από την εφαρμογή των »ανακαλύψεων» της πειραματικής μονάδας 731, ξεπερνά τα 3,5 εκατομμύρια!

ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η μονάδα 731 αποτελούνταν από 150 κτίρια που απλώνονταν σε μια έκταση 6 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο σχεδιασμός τους περιελάμβανε πολλές υπόγειες ή καμουφλαρισμένες εγκαταστάσεις, ώστε να μην μπορούν να καταστραφούν από πιθανούς βομβαρδισμούς. Η γραμμή παραγωγής τους ήταν τόσο οργανωμένη, ώστε είχε τη δυνατότητα να παράγει εκατοντάδες κιλά θανατηφόρων βακτηρίων και δηλητηριωδών χημικών ουσιών κάθε μήνα.

Τα πειραματόζωα της μονάδας

Ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά προγράμματα της μονάδας, είχε τον κωδικό »maruta» (πίθηκοι) και χρησιμοποιούσε ζωντανούς ανθρώπους ως πειραματόζωα, για την εκπλήρωση των παρανοϊκών τους στόχων. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονταν από τις γύρω περιοχές και ήταν φυλακισμένοι εγκληματίες, κλέφτες ή άλλοι παράνομοι, αντάρτες, πολιτικοί κρατούμενοι, αλλά και άτομα που συλλαμβάνονταν από τη στρατιωτική αστυνομία και χαρακτηρίζονταν ως ΄΄ύποπτοι΄΄. Οι ΄΄ύποπτοι» αυτοί σε πολλές περιπτώσεις ήταν ακόμη και μωρά (αναφέρεται σε σχετικά βιβλία ότι εκτελέστηκε πείραμα ακόμη και σε βρέφος 3 μηνών), ηλικιωμένοι και έγκυες γυναίκες, αφού οι υπεύθυνοι των πειραμάτων ήθελαν να μελετήσουν τη δράση των ουσιών τους σε όλες τις ομάδες πληθυσμού. Τα πειράματα που εκτελούνταν ήταν πολλά και μπορούσαν να ξεπεράσουν ακόμη και την πιο διεστραμμένη φαντασία.

Πειραματικές εγχειρήσεις

Στα διάφορα εργαστήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης της μονάδας 731 εκτελούνταν ανατριχιαστικά πειράματα όπως:

Πειραματικές εγχειρήσεις σε ανθρώπους, χωρίς την εφαρμογή νάρκωσης. Οι εγχειρήσεις, οι αφαιρέσεις εσωτερικών οργάνων και οι νεκροτομές σε ζωντανούς ανθρώπους, γίνονταν μετά τη μόλυνσή τους διάφορες ασθένειες, όπως χολέρα, πανώλη κ.α., ώστε να μελετηθεί ο τρόπος που προσβάλλεται ο οργανισμός. Οι επεμβάσεις γίνονταν ενόσω ήταν ζωντανοί οι κρατούμενοι, επειδή οι σχεδιαστές των πειραμάτων πίστευαν ότι μετά το θάνατό τους η σύσταση των οργάνων θα αλλοιώνονταν, λόγω της σήψης, και έτσι δεν θα μπορούσαν να διακρίνουν τις βλάβες που προκαλεί η ασθένεια.

Αφαίρεση άκρων

Τα χέρια και τα πόδια των δύστυχων κρατουμένων αποκόπτονταν χωρίς τη χρήση αναισθητικού, με σκοπό να μελετηθεί η απώλεια αίματος και η διαδικασία της πήξης. Επίσης, πολύ συχνά γινόταν προσπάθειες συγκόλλησης των κομμένων μελών στην άλλη πλευρά του σώματος, ενώ άλλες φορές τα μέλη καταψύχονταν και επανατοποθετούνταν στην αρχική τους θέση, μετά από αρκετές ημέρες.

Αφαίρεση στομάχου

Το στομάχι των πειραματοζώων αφαιρούνταν και γινόταν προσπάθεια σύνδεσης του οισοφάγου απευθείας με τα έντερα, για να διερευνηθεί αν μπορεί κάποιος να ζήσει χωρίς στομάχι.

Αφαίρεση οργάνων

Για τις ανάγκες συγκεκριμένων πειραμάτων, αφαιρούνταν νεφροί, ήπαρ, καρδιά, εγκέφαλος και γενικότερα ό,τι ικανοποιούσε την εγκληματική περιέργεια ή φαντασία των Ιαπώνων βασανιστών. Πιστεύεται ότι παραπάνω από 3.000 επιστήμονες (γιατροί, κτηνίατροι, νοσοκόμοι κ.α.) συμμετείχαν στις αποτρόπαιες αυτές επεμβάσεις.

ΔΟΚΙΜΕΣ ΟΠΛΩΝ

Άνθρωποι χρησιμοποιούνταν ως στόχοι για τη μελέτη των θανατηφόρων τραυμάτων που προκαλούνται από διάφορα είδη πυροβόλων όπλων και χειροβομβίδων. Επίσης, πάνω στους κρατούμενους δοκιμάζονταν οι βλάβες που προκαλούσαν τα φλογοβόλα όπλα, οι εκρηκτικές βόμβες, καθώς και οι βόμβες θανατηφόρων βακτηρίων και χημικών ουσιών.

ΔΟΚΙΜΕΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΧΗΜΙΚΩΝ ΑΕΡΙΩΝ

Τα πειράματα με βιολογικούς και χημικούς παράγοντες εκτελούνταν σε διάφορα επίπεδα, όπως:

Μολυσματικοί παράγοντες: Στα ανθρώπινα πειραματόζωα γινόταν ενέσεις με διάφορα βακτήρια, με το πρόσχημα των εμβολιασμών, για να διαπιστωθεί ο τρόπος που προκαλούσαν το θάνατο. Οι ασθένειες ή οι καταστάσεις που προκαλούσαν τεχνητά ήταν χολέρα, βουβωνική πανώλη, άνθρακας, τύφος, φυματίωση, αιμορραγικός πυρετός, τέτανος, δυσεντερία, γάγγραινα, σαλμονέλλωση, μηνιγγίτιδα, εγκεφαλίτιδα και πολλές άλλες.

Ψείρες: Οι κρατούμενοι κατακλύζονταν από χιλιάδες ψείρες, ώστε πάνω στο κορμί τους να πολλαπλασιαστούν και να αποτελέσουν πειραματικό υλικό για τη μόλυνσή τους με διάφορα βακτήρια και τη χρήση τους σε βιολογικές βόμβες.

Αφροδίσια νοσήματα: για τη μελέτη των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων μόλυναν άντρες και γυναίκες με σύφιλη και γονόρροια, ώστε να μελετηθούν, μετά από ζωντανές νεκροτομές, οι βλάβες στον οργανισμό τους.

Βομβαρδισμοί πληθυσμών με βιολογικές και χημικές ουσίες: Οι δραστηριότητες της μονάδας 731 και των συνεργαζόμενων τμημάτων, δεν περιορίζονταν μόνο στην έρευνα, αλλά προχωρούσαν και στην εφαρμογή των ουσιών που παρασκευάζονταν σε ανθρώπινους πληθυσμούς. Με τη βοήθεια αεροπλάνων που πετούσαν σε μικρό ύψος, βόμβες με ψείρες, που είχαν μολυνθεί από χολέρα, άνθρακα και πανώλη, ρίχθηκαν σε επαρχίες της Κίνας και οδήγησαν στο θάνατο παραπάνω από 400.000 ανύποπτους και αθώους ανθρώπους. Επίσης, ολόκληρες περιοχές ψεκάζονταν με τα βακτήρια της βουβωνικής πανώλης, μολύνοντας τόσο το νερό, όσο και τα τρόφιμα και προκαλώντας μεγάλο αριθμό θανάτων στον ντόπιο πληθυσμό. Η απώτερη επιδίωξη των Ιαπώνων ήταν να επιτεθούν το Σεπτέμβριο του 1945 με πιλότους-καμικάζι και βόμβες βακτηρίων σε Αμερικανικά εδάφη, ξεκινώντας από την πολιτεία της Καλιφόρνια. Η ρίψη, όμως, των ατομικών βομβών και η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, απέτρεψε τα σχέδια των αδίστακτων εγκεφάλων της μονάδας 731.

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Άλλα απάνθρωπα πειράματα που γίνονταν πάνω σε ανθρώπους στη μονάδα 731 περιελάμβαναν:

την ένεση αέρα στις φλέβες, ώστε να βρεθεί ο χρόνος θανάτωσης από εμβολισμό
την απόλυτη στέρηση νερού ή και τροφής, ώστε να βρεθεί πόσο αντέχει ο ανθρώπινος οργανισμός
την ένεση ούρων από άλογα στους νεφρούς, για να μελετηθεί ο τρόπος απέκκρισής τους
τη βίαιη είσοδο, μέχρι το θάνατό τους, σε θαλάμους υψηλής πίεσης ή σε φούρνους
την έκθεσή τους σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, για τη μελέτη της επίδρασης του ψύχους σε υγιείς ανθρώπους ή σε άτομα μολυσμένα από επικίνδυνες ασθένειες
την τοποθέτησή τους σε μηχανήματα που περιστρέφονταν με υψηλές ταχύτητες (φυγοκέντρους) ως το θάνατό τους
την ένεση αίματος ζώων στις φλέβες τους τους και τη μελέτη των αποτελεσμάτων
τη δοκιμή της θανατηφόρας δράσης χημικών αερίων σε αεροστεγείς θαλάμους
τη έκθεση, μέχρι το θάνατό τους, σε ακτίνες Χ
την ένεση ή την κατάποση θαλασσινού νερού, ώστε να μελετηθεί η επίδρασή τους στον οργανισμό

ΜΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ένας αξιωματικός που υπηρέτησε στη μονάδα 731 ανέφερε πολλά χρόνια μετά: ΄΄Κάποτε είχαμε ένα κρατούμενο στον οποίο έγιναν ενέσεις βακτηρίων βουβωνικής πανώλης και δεν αρρώστησε. Στη συνέχεια εισήχθη σε θάλαμο με θανατηφόρα χημικά αέρια και πάλι άντεξε. Ως τελικό πείραμα αντοχής του έκαναν πολλές ενέσεις με αέρα στις φλέβες, αλλά και πάλι κρατήθηκε με τα δόντια στη ζωή. Τότε, οι αδίστακτοι γιατροί-πειραματιστές διέταξαν εκνευρισμένοι τους στρατιώτες να τον απαγχονίσουν σε ένα δέντρο της αυλής. Αυτή τη φορά δεν κατάφερε να νικήσει το θάνατο…΄΄

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ

Τα κτηνώδη πειράματα σε ανθρώπους συνεχίστηκαν μέχρι την επέλαση των Σοβιετικών δυνάμεων στην περιοχή της Μαντζουρίας το 1945. Η συντριπτική πλειοψηφία από τους 3.000 Ιάπωνες που εργάζονταν στη μονάδα 731 ποτέ δεν συνελήφθησαν, αλλά σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη τηςΙαπωνίας, ενώ οι περισσότερες εγκαταστάσεις ανατινάχθηκαν από τους Ιάπωνες, ώστε να μη γίνει γνωστό το αποτρόπαιο »έργο» τους. Από τους ελάχιστους που τιμωρήθηκαν από Ρωσικά δικαστήρια στη δίκη του Καμπαρόβσκ, ήταν 12 ανώτεροι αξιωματικοί, στους οποίους επιβλήθηκαν ποινές από 2 έως 25 χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία, ενώ στη δίκη εγκληματιών πολέμου του Τόκυο το 1946 που κατηγορήθηκαν 23 αξιωματικοί, οι 5 καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ και όλοι αποφυλακίστηκαν ως το 1958.

Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στους Συμμάχους, τοποθετήθηκε ως ανώτατος διοικητής ολόκληρης της περιοχής ο Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, ο οποίος έδωσε αμνηστία στους εγκληματίες επιστήμονες της μονάδας 731, με αντάλλαγμα την παράδοση των σημειώσεών τους με τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους στις Αμερικανικές δυνάμεις…

Οι καριέρες των εγκληματιών

Πολλοί από τους »επιστήμονες» που εγκλημάτησαν στη μονάδα 731, έκαναν εντυπωσιακή πορεία και καριέρα μετά τον πόλεμο, αφού διέπρεψαν ως επιχειρηματίες, καθηγητές Πανεπιστημίων, ακόμη και πρυτάνεις. Ο υπεύθυνος της μονάδας 731, ο Δρι Ίσιι, αν και θεωρήθηκε νεκρός και βρέθηκε ο (ψεύτικος) τάφος του, δούλεψε για πολλά χρόνια σε στρατιωτικές μονάδες έρευνας βιολογικών όπλων στο Μαίρυλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών και πέθανε το 1959 από καρκίνο του λάρυγγα, ως Αμερικανός πολίτης, ενώ άλλοι συνάδελφοί του κατέλαβαν σημαντικές θέσεις εξουσίας όπως: κυβερνήτης του Τόκυο, πρόεδρος του Ιαπωνικού Ιατρικού Συλλόγου, επικεφαλής της Ιαπωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, διευθυντής σε μια από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Ιαπωνίας κλπ.

Επίσης, ο Δρ Γιαγκεσάβα, υπεύθυνος για τους ψεκασμούς με θανατηφόρα μικρόβια, έγινε γραμματέας της Ιαπωνικής Ένωση Πενικιλλίνης, ο Δρ Ακάντα που έκανε ενέσεις τετάνου και χολέρας ίδρυσε μεγάλη αιματολογική κλινική, ο Δρ Οκαμότο που αφαιρούσε όργανα ανθρώπων χωρίς αναισθησία εξελέγη το 1986 πρύτανης του πανεπιστημίου του Κίνζυ, ενώ ο Δρ Ισικάβα, ο ειδικός στην κατάψυξη ανθρώπων, τιμήθηκε με το ανώτατο παράσημο του Ανατέλλοντος Ηλίου, για την προσφορά του στην επιστήμη…

Η σύγκριση των εγκλημάτων

Η σύγκριση των πειραμάτων που πραγματοποίησαν σε ανθρώπους οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις στα αντίστοιχα στρατόπεδα συγκέντρωσης (όπως αναφέρθηκαν παλαιότερο άρθρο μου: »Τα πειράματα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης», Χανιώτικα Νέα 7-2-2007), είναι πολύ δύσκολη, αφού κανενός το μυαλό δεν είναι δυνατό να συνειδητοποιήσει την έκταση της φρίκης και της καταπάτησης κάθε έννοιας ανθρώπινων δικαιωμάτων που συνέβη σε αυτά τα κολαστήρια. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έλαβαν χώρα τα εξής πειράματα σε ανθρώπινα σώματα και ψυχές, με κατάληξη συνήθως το θάνατο: κατάψυξη και απόψυξη σωμάτων με διάφορες τεχνικές, εισαγωγή σε ειδικούς θαλάμους χαμηλής ατμοσφαιρικής πίεσης, μόλυνση από διάφορες ασθένειες, αφαίρεση οργάνων χωρίς αναισθησία, γενετικά πειράματα για τη δημιουργία της Αρίας φυλής, μαζικές στειρώσεις, κατάποση μεγάλων ποσοτήτων θαλασσινού νερού, χορήγηση δηλητηριωδών χημικών ουσιών, πρόκληση και επούλωση τραυματισμών, μεταμοσχεύσεις οργάνων, πειράματα τεχνητής γονιμοποίησης και μαζικές εξοντώσεις σε φούρνους αερίων.

Πάντως, ενώ από το Άουσβιτς και τα υπόλοιπα ναζιστικά στρατόπεδα υπήρχαν αρκετοί επιζώντες, όσοι μπήκαν στη μονάδα 731 δεν ξαναβγήκαν ποτέ, αφού μετά την ήττα της Ιαπωνίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι εγκαταστάσεις ανατινάχθηκαν και όλοι οι κρατούμενοι εκτελέστηκαν. Οι μαρτυρίες που υπάρχουν για τα απάνθρωπα πειράματα, προέρχονται αποκλειστικά από τους γιατρούς που υπηρέτησαν στη μονάδα, ορισμένοι από τους οποίους μίλησαν μετά από 50 ή και 60 χρόνια απόλυτης σιωπής.

Μια μαύρη σελίδα της ιστορίας

Η μονάδα 731 θεωρείται ότι εκτέλεσε το μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο πρόγραμμα βιολογικού και χημικού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πολύ λίγα από τα κτίρια και τις εγκαταστάσεις της διατηρούνται στις μέρες μας και αποτελούν, ως Μουσείο Εγκλημάτων Πολέμου, αδιάψευστους μάρτυρες της ανθρώπινης θηριωδίας. Η κυβέρνηση της Κίνας, μάλιστα, έχει ζητήσει από την UNESCO να κηρυχθούν τα εναπομείναντα κτίρια της μονάδας 731 ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, ώστε να μην ξεχαστεί ποτέ η φρίκη των ανελέητων βασανιστηρίων που φιλοξένησε.

Τα εγκλήματα αυτά δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστά στη χώρα μας, ίσως επειδή διαδραματίστηκαν σε πολύ μεγάλη απόσταση από την Ελλάδα ή ακόμη διότι δεν φαίνεται να υπήρχαν Έλληνες που υποβλήθηκαν σε πειράματα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι οι αποτρόπαιες αυτές πράξεις θα πρέπει να μένουν κρυφές και τα καταχωνιάζονται στα σκονισμένα ντουλάπια της ιστορίας, ακόμη και αν είναι για πολλούς οδυνηρή η ανάγνωσή τους, αφού η αποκάλυψή τους είναι ο μόνος τρόπος να συνειδητοποιήσουν οι σύγχρονες κοινωνίες, μέχρι ποιο σημείο που μπορεί να φτάσει η έκφραση των αγριότερων ενστίκτων του ανθρώπινου είδους. Επίσης, είναι αναγκαίο να κατανοήσουν όλοι, και ιδίως όσοι έχουν μικρότερη ηλικία, ότι οι αιματηρές μάχες αποτελούν μόνο τη μία πλευρά του πολέμου, ενώ η άλλη πλευρά, πολλές φορές βιαιότερη, εκτυλίσσεται σε μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στις οποίες περιφρονούνται όχι μόνο τις Διεθνείς Συνθήκες, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση.

Ενδεικτικό γεγονός τόσο του ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όσο και απαξίωσης του πολύτιμου αγαθού της ζωής, είναι η συνέντευξη στην εφημερίδα Japan Times, μόλις το 2007, ενός Ιάπωνα γιατρού που συμμετείχε στα πειράματα, ο οποίος δήλωνε κυνικά: ΄΄την πρώτη μέρα που αφαίρεσα όργανα από ζωντανό άνθρωπο φοβόμουνα πάρα πολύ, σχεδόν έτρεμα, τη δεύτερη μου φάνηκε πιο εύκολο και μετά την τρίτη μέρα επιθυμούσα με λαχτάρα να το κάνω…

Διαβάστε περισσότερα "Μονάδα 731: Το Άουσβιτς των Ιαπώνων"

Ο σχεδιασμός του Πολεμικού Ναυτικού για τα Κ/Β εναντίον στόχων επιφανείας

Παρ’ ότι η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας δεν επιτρέπει νέες αγορές, το Π.Ν. υλοποιεί σταθερά τα τελευταία χρόνια ένα πρόγραμμα διατήρησης αλλά επίτευξης της καλύτερης δυνατής εκμετάλλευσης και του κρίσιμου αποθέματος κατευθυνομένων βλημάτων εναντίον στόχων επιφανείας που διαθέτει. Παρακάτω επιχειρούμε μια σύντομη επισκόπηση των πρόσφατων σχετικών εξελίξεων, επισημαίνοντας και ορισμένες άγνωστες πτυχές του θέματος. Ωστόσο δεν θα αναφερθούμε εκτενώς στα τεχνικά και επιχειρησιακά χαρακτηριστικά των εν υπηρεσία βλημάτων, καθώς αυτά μπορεί κανείς να τα βρει εύκολα στο διαδίκτυο ή στη σχετική βιβλιογραφία/αρθρογραφία.

Penguin

Η πλέον πρόσφατη είδηση, που πρώτη η e-Amyna έκανε γνωστή, είναι η απόφαση αντικατάστασης των 6 βλημάτων Penguin Mk.2 Mod.3 από 4 RGM-84 Harpoon σε καθ’ ένα από τα ΤΠΚ Combattante-IIIB, κλάσης Καβαλούδης. Οι σχετικές εργασίες εγκατάστασης (φορείς, εκτοξευτές, συστήματα ελέγχου βολής), το κόστος των οποίων είναι πολύ μικρό καθώς υλοποιούνται αποκλειστικά από προσωπικό και μέσα του Π.Ν., βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη στο P29 Σταράκης (που αποτελεί και το «πρωτότυπο» του προγράμματος) και στο P26 Ντεγιάννης, στους Ναυστάθμους Σαλαμίνας και Κρήτης αντίστοιχα. Οι εργασίες στα σκάφη αυτά προβλέπεται να έχουν ολοκληρωθεί το επόμενο τρίμηνο, για να ακολουθήσουν ακόμα δύο εντός του καλοκαιριού και το πέμπτο και τελευταίο έως το τέλος του έτους. Σημειώνεται ότι τα RGM-84 θα προέλθουν από την Φ/Γ F463 Μπουμπουλίνα και το ΤΠΚ P74 Βλαχάβαςπου έχουν ήδη παροπλισθεί, και το ΤΠΚ P75 Μαριδάκης που πρόκειται να παροπλιστεί μόλις παραδοθεί το νέο ΤΠΚ P71 Ρίτσος.

Η αντικατάσταση των Penguin κρίθηκε σκόπιμη λόγω του ασύμφορου της εκ νέου υποβολής τους στο πρόγραμμα επαναπιστοποίησης που απαιτούσαν. Το κόστος θα ήταν πολύ υψηλό λόγω της αναπόφευκτης ευρείας εμπλοκής της κατασκευάστριας εταιρείας Kongsberg (όπως είχε ξαναγίνει και στο προηγούμενο παρόμοιο πρόγραμμα επαναπιστοποίησής τους, προ 15ετίας περίπου, οπότε και είχε υλοποιηθεί παράλληλα και πρόγραμμα αναβάθμισής τους από το επίπεδο Μοd.2 στο Mod.3), καθώς η συγκεκριμένη έκδοση των Penguin δεν κατασκευάζεται πλέον. Τα Penguin έχουν το πλεονέκτημα της ικανότητας παθητικού εγκλωβισμού του στόχου μέσω του αισθητήρα IR που φέρουν, ωστόσο υστερούν δραματικά τόσο ως προς το μέγιστο βεληνεκές, όσο και ως προς το μέγεθος της πολεμικής κεφαλής που φέρουν, σε σχέση με τα Harpoon. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις εκπαιδευτικών βολών κατά το παρελθόν, η απόδοσή τους δεν ήταν η επιθυμητή… Αντιθέτως, κάτι τέτοιο ουδέποτε διαπιστώθηκε στα βλήματα Penguin της αεροεκτοξευόμενης έκδοσης Mk.2 Mod.7, 45 εκ των οποίων αποκτήθηκαν σε δύο παρτίδες από το Π.Ν. για να εξοπλίσουν τα ελικόπτερα S-70 Aegean Hawk. Επιπλέον τα βλήματα αυτής της έκδοσης, όντας κατασκευασμένα 15-17 χρόνια αργότερα, δεν αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα της «γήρανσης» εκείνων της έκδοσης επιφανείας-επιφανείας, 75 εκ των οποίων αποκτήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Με την αντικατάστασή των τελευταίων από Harpoon στα ΤΠΚ Combattante-IIIB, επιλύεται και η τελευταία εκκρεμότητα για τα μη εκσυγχρονισμένα αυτά σκάφη, η υποστήριξη με ανταλλακτικά των παλαιών ηλεκτρονικών συσκευών των οποίων καλύφθηκε μεσοπρόθεσμα από πανομοιότυπες συσκευές που αφαιρέθηκαν αντικαθιστάμενες από σύγχρονες στα εκσυγχρονισθέντα ΤΠΚ Combattante-IIIA, κλάσης Λάσκος. Σημειώνεται πάντως πως η ΔΝΟ του Ναυστάθμου Σαλαμίνας έχει την δυνατότητα υποστήριξης έως και 4ου Βαθμού, όλων των εκδόσεων του Penguin σε ελληνική υπηρεσία

Harpoon

Από την άλλη πλευρά, τα RGM-84 Harpoon είναι το πλέον πολυάριθμο αντιπλοϊκό βλήμα στο οπλοστάσιο του Π.Ν. σήμερα, καθώς με διαφορετικές παραγγελίες αυτό έχει αποκτήσει τουλάχιστον 136 μονάδες. Σε αυτές πρέπει να προστεθούν και περί τα 30 επιπλέον της υποβρυχίως εκτοξευόμενης έκδοσης UGM-84 Sub-Harpoon. Αυτά αποκτήθηκαν το β’ μισό της δεκαετίας του ’90, αρχικώς για να εξοπλίσουν τα εκσυγχρονισμένα Υ/Β Type-209/1100, κλάσης Γλαύκος. Πλέον μπορούν να εφοδιαστούν με αυτά και τα νέα Type-214HN όπως και το εκσυγχρονισμένο S118 Ωκεανός. Σε όλα αυτά τα Υ/Β, τέσσερις εκ των τορπιλοσωλήνων είναι εφοδιασμένοι με το Σύστημα Αποβολής Όπλων (WES) για να μπορούν να βάλλουν και τέτοια βλήματα. Σήμερα όλα τα Harpoon του Π.Ν. έχουν ανέλθει στο επίπεδο RGM/UGM-84D Block-1C ή/και RGM-84/UGM-84G Block-1D. Οι σχετικές εργασίες αναβάθμισης των παλαιότερων βλημάτων πιθανότατα υλοποιήθηκαν στο Συνεργείο Harpoon της ΔΝΟ του Ναυστάθμου Σαλαμίνας αλλά με αμερικανική βοήθεια. Το εν λόγω Συνεργείο είναι ένα από τα λίγα αντίστοιχα εκτός ΗΠΑ. Εξαιτίας όμως των περιορισμών που επιβάλει η πάγια αμερικανική τακτική όσων αφορά τα πυραυλικά συστήματα, έχει την δυνατότητα υποστήριξης των Harpoon μόνο σε επίπεδο 1ου Βαθμού. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πραγματοποιεί τις περιοδικές επιθεωρήσεις των βλημάτων, εάν όμως εντοπιστεί κάποια βλάβη σε κάποιο υποσύστημά τους αυτό αφαιρείται και στέλνεται στο εξωτερικό για επισκευή. Ωστόσο, πέραν από την δυνατότητα ελέγχων/επιθεωρήσεων των βλημάτων, το Συνεργείο αυτό μπορεί να εκτελέσει και εργασίες μετατροπής από την έκδοση RGM-84 σε UGM-84 και αντιστρόφως.

Επ’ ευκαιρία, εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση για να αναφέρουμε κάτι σχετικό αλλά μάλλον άγνωστο. Όλα τα ΑΦΝΣ P-3C Orion του Αμερικανικού Ναυτικού είχαν εξαρχής την ικανότητα βολής Harpoon αλλά αυτό δεν ίσχυε για τα προγενέστερα P-3B. Μόνο σε ένα μέρος του στόλου των τελευταίων προστέθηκε η συγκεκριμένη δυνατότητα στο πλαίσιο του προγράμματος TACNAVMOD-ΙΙ. Έτσι λοιπόν, από τα 6 P-3B TACNAVMOD-ΙΙ που παρέλαβε η χώρα μας από τα αμερικανικά αποθέματα, μόνο το ένα ήταν εφοδιασμένο με τις απαραίτητες καλωδιώσεις για την μεταφορά και εκτόξευση Harpoon. Το σύστημα ελέγχου βολής όμως είχε αφαιρεθεί προ της παράδοσης. Την περίοδο 2006-2007, το Συνεργείο Harpoon της ΔΝΟ υπέβαλε προς την Ηγεσίας του Κλάδου πρόταση για την περαιτέρω αξιοποίηση του συγκεκριμένου αεροσκάφους με τον εφοδιασμό του με βλήματα AGM-84 κατόπιν μετασκευής τους από τα υπάρχοντα RGM-84 (επιβεβαιώνοντας έτσι το εφικτό και της εν λόγω μετατροπής στη χώρα μας), και με την εγκατάσταση σε αυτό συστήματος ελέγχου βολής -συμπεριλαμβανομένης της κονσόλας AN/SWG-1(V)-, προερχόμενου από κάποιο παροπλισθέν Α/Τ C.F. Adams ή Φ/Γ Knox. Αν και το κόστος της εν λόγω πρότασης ήταν σχεδόν μηδενικό, αυτή τελικά απορρίφθηκε αφενός διότι αφορούσε μόλις ένα αεροσκάφος και αφετέρου επειδή τότε υπήρχε ακόμη η βεβαιότητα ότι τα Orion θα αντικαθίσταντο σύντομα από κάποιο νέο τύπο ΑΦΝΣ που τότε προγραμματιζόταν να αποκτηθεί. Πλέον, με την ισχύουσα απόφαση επαναφοράς σε υπηρεσία και εκσυγχρονισμού των υφιστάμενων P-3B μένει να αποδειχθεί εάν θα αποκτηθεί από αυτά ανάλογη ικανότητα, η οποία αποτελεί εκπεφρασμένη επιθυμία του Π.Ν. Υπενθυμίζεται πως το σύστημα αποστολής σύστημα αποστολής Mission Integration & Management System (MIMS) της ελληνικής εταιρείας ISI Hellas, το οποίο προβλέπεται να τοποθετηθεί στα εκσυγχρονισμένα αεροσκάφη, είναι συμβατό με πυραύλους AGM-84 Harpoon, όπως αποδεικνύει η χρήση του συνδυασμού αυτού στα σιγκαπουριανά Fokker-50MPA Enforcer Mk.2.

Κλείνουμε την εκτεταμένη αυτή παρένθεση, παραμένοντας όμως στο Συνεργείο Harpoon της ΔΝΟ το οποίο έχει ολοκληρώσει πλέον και το πρόγραμμα μετατροπής όλου του αποθέματος βλημάτων RGM-84 Harpoon διαμορφώσης Tartar και ASROC, σε διαμόρφωση εκτόξευσης από κάνιστρο τύπου Mk.141. Το πρόγραμμα αυτό ανατέθηκε το 2011 και υλοποιήθηκε μέσω κονδυλίων FMS. Επρόκειτο για τα βλήματα που παλαιότερα εξόπλιζαν τα Α/Τ C.F. Adams και τις Φ/Γ Knox, εκτοξευόμενα από περιστρεφόμενο εκτοξευτή μονού βραχίονα Mk.13 και από οκταπλό εκτόξευσης ανθυποβρυχιακών ρουκετών Mk.16 αντίστοιχα.

Στιγμιότυπο από την επίσημη τελετή υποστολής Σημαίας της φρεγάτας ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ (F463), από την οποία έχουν αφαιρεθεί τα κυλινδρικά κάνιστρα Mk.141 των Κ/Β Harpoon.

Τέλος, επισημαίνεται πως μόνο μια φορά έχει πραγματοποιηθεί εκπαιδευτική βολή Harpoon από πλοίο του Π.Ν. και αυτό οφείλεται στους περιορισμούς ασφαλείας που επιβάλλει το μεγάλο βεληνεκές του βλήματος προυποθέτοντας και ανάλογης έκτασης πεδίο βολής. Έτσι, η Φ/Γ F452 Ύδρα συμμετέχοντας στην διεθνή άσκηση «Bright Star 1999» είχε εκτελέσει βολή Harpoon σε κατάλληλη δεσμευμένη θαλάσσια περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Μάλιστα το βλήμα εκείνο κατάστρεψε ολοσχερώς τον στόχο, προκαλώντας την ακύρωση αντίστοιχης βολής από πλοίο του Αμερικανικού Ναυτικού, που ήταν προγραμματισμένη να ακολουθήσει εναντίον του ίδιου στόχου.

Exocet

Το παλαιότερο μέλος της «οικογένειας» Exocet στο ελληνικό οπλοστάσιο είναι οι MM-38, 56 (κατ’ άλλες πηγές, 76) εκ των οποίων αποκτήθηκαν για να εξοπλίσουν τα ΤΠΚ Combattante-II και Combattante-IIIA, αλλά και 4 από τα S-148. Το Π.Ν. μάλιστα υπήρξε πρωτοπόρο διεθνώς στην απόκτηση του συνδυασμού ΤΠΚ/Exocet. Τα βλήματα αυτά έχουν υποβληθεί σε πρόγραμμα επαναπιστοποίησης (με αλλαγή και του κινητήρα τους) τουλάχιστον μία φορά. Η δε αξιοπιστία τους αποδεικνύεται σταθερά στο πλαίσιο εκπαιδευτικών βολών. Μετά την απόσυρση των Combattante-II και την έναρξη της αντίστοιχης διαδικασίας για τα S-148, το Π.Ν. ορθώς αποφάσισε να αξιοποιήσει τα MM-38 που προέκυψαν για τον εφοδιασμό των επάκτιων Συστοιχιών Κατευθυνομένων Βλημάτων (ΣΚΒ-CDS) ώστε αυτές αφενός να ενισχύσουν τις αναχορηγίες τους και αφετέρου να μπορούν να πραγματοποιούν πραγματικές βολές εκπαίδευσης, διαφυλάττοντας όμως το πολύτιμο απόθεμα των νεότερων και ικανότερων MM-40 για επιχειρησιακή χρήση. Για τον λόγο αυτόν αποκτήθηκαν από την MBDA ειδικές συλλογές που αντικαθιστούν τον κανονικό εκτοξευτή των 4 βλημάτων MM-40 σε κυλινδρικά κάνιστρα, με 2 ΜΜ-38 σε κάνιστρα τετράγωνης διατομής.

Σε κάθε περίπτωση, οι εν λόγω συστοιχίες εισήγαγαν τα βλήματα MM-40 (πιθανότατα της έκδοσης Block-2 Mod.0) στο ελληνικό οπλοστάσιο κατά τη δεκαετία του ’90. Οι πηγές και εδώ διαφωνούν αναφέροντας, άλλες 20, και άλλες 38-40 βλήματα. Η διαφορά αυτά πηγάζει και από το αδιευκρίνιστο του συνολικού αριθμού επάκτιων εκτοξευτών που αποκτήθηκε τελικά από το Π.Ν. Οι ευρέως γνωστές πληροφορίες για δύο συστοιχίες (με 5 εκτοξευτές, άρα 5×4= 20 βλήματα) και άλλες για τρεις (με 8 εκτοξευτές, άρα 8×4= 32 βλήματα, συν άλλα 6-8 εφεδρικά). Οι ενδείξεις –όχι όμως και αποδείξεις- που ενισχύουν την εκδοχή των 3 ΣΚΒ (ή, έστω, των δύο αλλά με 4 εκτοξευτές έκαστη) είναι οι εξής:
[Α] Η αρχική σύμβαση περιελάμβανε option για αγορά και τρίτης συστοιχίας.
[Β] Πριν την παραλαβή των συστημάτων της ελληνικής παραγγελίας η γαλλική πλευρά φέρεται να εφοδίασε το Π.Ν. με μια ανάλογη ΣΚΒ για κάλυψη προσωρινών αναγκών μέχρι την υλοποίηση της παραγγελίας του. Η συστοιχία αυτή υποτίθεται ότι προοριζόταν για το Γαλλικό Ναυτικό το οποίο όμως φαίνεται ότι ουδέποτε παρέλαβε κάποιο τέτοιο σύστημα. Ίσως λοιπόν η συστοιχία αυτή παρέμεινε στην Ελλάδα, αντί εκείνης που προέβλεπε η option.

Η επόμενη έκδοση των ΜΜ-40 που αποκτήθηκε από το Π.Ν. ήταν η Block-2 Mod.1. 27 τέτοια βλήματα αποκτήθηκαν για τον εξοπλισμό των τριών πρώτων ΤΠΚ Super Vita. Ακολούθησε η παραγγελία 25+16 βλημάτων MM-40 Exocet της πλέον προηγμένης έκδοσης Block-3 για τα επόμενα δύο ζευγάρια ΤΠΚ Super Vita. Διευκρινίζεται πως η πρώτη παρτίδα αφορούσε 25 βλήματα καθώς σε αυτά συμπεριλαμβάνονταν και 8 για το τρίτο σκάφος της τύπου P69 Κρυσταλλίδης το σύστημα μάχης του οποίου ήταν εξαρχής έτοιμο για την χρήση και βλημάτων Exocet Block-3, εν αντιθέσει με τα δύο αρχικά σκάφη P67 Ρουσσέν και P68 Δανιόλος (διαθέτουν σύστημα βολής ITL-70A αντί ITL-70A-B3 στο P69Κρυσταλλίδης και στα υπόλοιπα) στα οποία πλέον έχει αποδοθεί όλο το εναπομείναν απόθεμα των MM-40 Exocet Block-2 Mod.1.

Η κατασκευάστρια εταιρεία έχει υποβάλει ήδη πρόταση στο Π.Ν. για μεταφορά των τελευταίων στα εκσυγχρονισμένα ΤΠΚ Combattante-IIIA (4-6 ανά σκάφος, αντί των 4 MM-38 που φέρουν σήμερα) με αντικατάστασή τους από πρόσθετα νέα MM-40 Εxocet Block-3 στα δύο αρχικά Super Vita, το σύστημα μάχης των οποίων θα τροποποιούταν αντιστοίχως. Έτσι τον τρόπο αυτό θα αξιοποιούνταν στο μέγιστο οι σύγχρονοι αισθητήρες που εγκαταστάθηκαν στα Combattante-IIIA και, ταυτόχρονα, θ αυξάνονταν τα σύγχρονα ΤΠΚ εξοπλισμένα με το κορυφαίο MM-40 Block-3.

Η πρόταση αυτή μελετάται θετικώς, ωστόσο το εμπόδιο προφανώς είναι το κόστος των νέων βλημάτων. Ανεξαρτήτως  αυτής πάντως, το Π.Ν. έχει ήδη δρομολογήσει το κρίσιμο πρόγραμμα ελέγχου και σταδιακής επαναπιστοποίησης για το σύνολο των βλημάτων MM-38 (εκ νέου) και MM-40 Block-2 που διαθέτει, όπως και υποβολής των MM-40 Block-3 στην πρώτη τους περιοδική επιθεώρηση. Το πρόγραμμα αυτό είναι κοινό και για τα ΑΜ-39 Exocet Block-2 Mod.1 της Π.Α. Για να δοθεί μάλιστα μια εικόνα για την τάξη μεγέθους της δαπάνης που απαιτείται για τέτοιου είδους απαραίτητα προγράμματα, να αναφέρουμε πως μόνο για την προμήθεια πυροτεχνικών για την επιθεώρηση/επαναπιστοποίηση των 37 εναπομεινάντων ΑΜ-39 έχει προβλεφθεί κονδύλιο ύψους 41,1 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που για να αποκτηθούν τα 39 βλήματα του τύπου μαζί με τα παρελκόμενα τους το 1997, απαιτήθηκαν περίπου 114 εκατ. δολάρια (δηλ. περί τα 92,5 εκατ. ευρώ)! Η αναφορά μας αυτή έχει ως μοναδικό στόχο να καταδείξει το άστοχο της οποιασδήποτε συζήτησης περί αγοράς νέων συστημάτων, μη υπολογίζοντας τα ποσά που απαιτούνται για την υποστήριξη και μη απαξίωση των κρισιμότερων εκ των ήδη υπαρχόντων…

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί πως και τα AM-39 της Π.Α. υποστηρίζονται και συντηρούνται από το Συνεργείο Exocet της ΔΝΟ, το οποίο έχει την δυνατότητα να υποστήριξης έως 4ου βαθμού όλων των εκδόσεων του Exocet που βρίσκονται σε ελληνική υπηρεσία (πλην, ίσως, των MM-40 Block-3).

Αεροεκτοξευόμενα βλήματα

Τα Penguin Mk.2 Mod.7, που αναφέραμε πιο πάνω, δεν είναι τα μόνα από αέρος εκτοξευόμενα πλοία εναντίον στόχων επιφανείας του Π.Ν. Είναι εξάλλου αναντίρρητη η ανάγκη και για βλήματα μικρότερης κατηγορίας. Τον ρόλο αυτό κάλυπταν τα βλήματα AS.11 και AS.12 [περισσότερα γι’ αυτά μπορείτε να βρείτε εδώ] που είχαν αποκτηθεί αρχικώς για τα -παροπλισθέντα πλέον- ελικόπτερα SA-319B Allouete-III και, αργότερα, για τα AB-212ASW/EW, αλλά πλέον έχουν αποσυρθεί εδώ και χρόνια. Θα μπορούσαμε να πούμε όμως ότι αντικαταστάθηκαν από τα 24 AGM-114M1 Hellfire.

To αρνητικό με αυτά είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από τα 3 S-70B Lot 1/Group 2 Aegean Hawk που διαθέτουν συσκευή FLIR AN/AAS-44 με ενσωματωμένο καταδείκτη λέιζερ (LRD). Στα 8 παλαιότερα S-70B-6 Aegean Hawk έχει εγκατασταθεί η συσκευή FLIR AN/AAQ-22C Star Safire χωρίς δυνατότητα κατάδειξης λέιζερ. Θα ήταν ευκταίο λοιπόν να αποκτηθούν άλλες 8 συσκευές AN/AAS-44 ώστε όλα τα Aegean Hawk να μπορούν να βάλλουν βλήματα Hellfire αυτόνομα. Τα δε 8 FLIR AN/AAQ-22C Star Safire θα μπορούσαν έτσι να μετεγκατασταθούν στα ισάριθμα AB-212ASW (η λύση αυτή έχει ήδη πιστοποιηθεί στο πρωτότυπο του εκ των έσω αναπτυχθέντος και υλοποιηθέντος προγράμματος αναβάθμισης των εν λόγω ελικοπτέρων). Έτσι, πολύ μικρό κόστος θα επιτυγχάνετο «διπλή» αναβάθμιση. Η πρόταση αυτή δεν είναι τυχαία, καθώς η πρόθεση για ικανότητα αξιοποίησης των Hellfire απ’ όλα τα Aegean Hawk, είναι εκπεφρασμένη από το Π.Ν.

Πηγή: http://e-amyna.com/?p=13632

Διαβάστε περισσότερα "Ο σχεδιασμός του Πολεμικού Ναυτικού για τα Κ/Β εναντίον στόχων επιφανείας"

Πύραυλοι κρουζ, βαλλιστικά βλήματα και UAV - τουρκικά θαυματουργά όπλα

H Tουρκία συνεχίζει να προωθεί το πρόγραμμα για τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεών της. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι στρατιωτικοί της Τουρκίας επικεντρώθηκαν στη διατήρηση ενός μεγάλου στρατού, ικανού στην υπεράσπιση ενάντια μιας πιθανής εισβολής του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Αρχίζοντας λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο τουρκικός στρατιωτικός σχεδιασμός άρχισε να παίρνει τα πρώτα μέτρα για να παρατάξει έναν μικρότερο και περισσότερο επαγγελματικό στρατό. Το 1991, η αποκάλυψη για το προηγμένο πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του Ιράκ ήταν μια στιγμή μεταμόρφωσης στον τουρκικό αμυντικό σχεδιασμό. Σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις έχει συμπεριληφθεί η διαρκή δέσμευση για την ανάπτυξη και κατασκευή πυραύλων κρουζ (οριζόντιας πλεύσης) και πυραύλων βαλλιστικής τροχιάς.

Το πρόγραμμα πυραύλων κρουζ, ενώ είναι ακόμα στο νηπιακό στάδιο, προορίζεται να δώσει τη δυνατότητα να πληγούν με ακρίβεια μια ποικιλία στόχων στην τουρκική γειτονιά. Ο σκοπός του προγράμματος βαλλιστικών πυραύλων έχει ένα διαφορετικό πεδίο εφαρμογής, με απώτερο στόχο να δοθεί στις Tουρικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) μεγαλύτερη ευελιξία για επιθέσεις κατά στόχων επιφανείας.

Αυτά τα δύο προγράμματα εξελίσσονται παράλληλα με τις προσπάθειες της Τουρκίας στην ανάπτυξη μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων (UAV), για τα οποία η Άγκυρα πιστεύει ότι είναι ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματικότερη καταπολέμηση του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (ΡΚΚ).

Η Άγκυρα παρέμεινε επίσης προσηλωμένη στην αγορά ενός συστήματος βαλλιστικής άμυνας. Η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι έχει αγοράσει μικρής εμβέλειας πυραύλους επιφανείας-αέρος, δεν έχει επί του παρόντος κανένα σύστημα αντιμετώπισης βαλλιστικών πυραύλων ή πυραύλων κρουζ.

Όπως στην περιοχή συνεχίζεται να αυξάνεται το οπλοστάσιο αυτής της κατηγορίας, κυρίως με βάση τον πύραυλο Scud, η Τουρκία συνεχίζει να αναζητεί τρόπους για να υπερασπιστεί την επικράτειά της. Έτσι, η απόκτηση πυραυλικής άμυνας, σε συνδυασμό με την ικανότητα να πλήξει μακρινούς στόχους με ακρίβεια, παραμένουν να αποτελούν υψηλή προτεραιότητα για τις ΤΕΔ.

Ωστόσο, τα πυραυλικά προγράμμα της Τουρκίας εξακολουθούν να εξαρτώνται από την βοήθεια ξένων προμηθευτών και πρόσφατα επιδιώκονται να ολοκληρωθούν με τον βαθμό του επειγόντως από την τουρκική κυβέρνηση.

Παρ 'όλα αυτά, η Άγκυρα είναι πρόθυμη να επεκτείνει αυτό το χρονοδιάγραμμα, εάν είναι να επιτευχθεί ο στόχος της εγχώριας ανάπτυξης και παραγωγής των πυραύλων. Ως εκ τούτου, η Άγκυρα είναι πιθανό να συνεχίσει τις προσπάθειές της για την εξασφάλιση ευνοϊκών συμφωνιών μεταφοράς τεχνολογίας από ξένους προμηθευτές, σε αντάλλαγμα για συνεργασίες παραγωγής.

Αυτή η στάση υποδηλώνει ότι η Άγκυρα, ενώ έχει την πρόθεση της ενίσχυσης των δυνατοτήτων των ΤΕΔ, παραμένει προσηλωμένη στην υλοποίηση των μακροπρόθεσμων στόχων της για να γίνει στρατιωτικά πιο ανεξάρτητη. Έτσι, το πυραυλικό πρόγραμμα έχει δύο σκοπούς:

(1) να αυξήσει τις δυνατότητες της τουρκικής άμυνας, δίνοντας στις ΤΕΔ περισσότερες επιλογές για να πλήξει στόχους

(2) ενίσχυση του μεγάλου, αλλά σχετικά μη ανταγωνιστικού, αμυντικού τομέα της Τουρκίας.

Προς ένα νέο στρατιωτικό δόγμα - πύραυλοι κρουζ και UAV

Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της η Τουρκική Δημοκρατία ασχολείται με την καταπολέμηση των Κούρδων ανταρτών. Οι μάχες επιβραδύνονται κατά γενικό κανόνα τους χειμερινούς μήνες και αρχίζουν να εντείνοται και πάλι την άνοιξη και το καλοκαίρι. Ο τουρκικός στρατός έχει εντείνει τις προσπάθεις για να συνεχίσει τις δραστηριότητές του όλο τον χρόνο, σε όλες τις καιρικές συνθήκες, και κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, οι ΤΕΔ έχουν επενδύσει για να κατοχυρωθούν στρατιωτικά συστήματα σχεδιασμένα για να αυξήσουν την ικανότητά της παρακολούθησης του PKK και να επιτεθούν κατά στόχων σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες επέκτειναν την παραγωγή τους και την εξάρτηση από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, οι Τούρκοι στρατιωτικοί σχεδιαστές έχουν ακολουθήσει, και έχουν εντοπίσει τα UAV ως κρίσιμη συνιστώσα για τον αγώνα κατά του PKK.

Η Τουρκία άρχισε τις έρευνες UAV στις αρχές του 1990. Σε αυτές τις πρώιμες προσπάθειες περιλαμβάνονται εργασίες σχετικά με το σχεδιασμό του αεροσκάφους, συστήματα λογισμικού και επικοινωνιών, εργασίες σχετικά με το πώς ενσωματώνονται καλύτερα τα συστήματα επανδρωμένων αεροσκαφών σε αυτά των μη επανδρωμένων.

Η αρχική έρευνα και ο σχεδιασμό της Τουρκίας κορυφώθηκε στο διαγωνισμό του 2004 για την παραγωγή από ένα μέσου υψομέτρου μεγάλης αντοχής (MALE) UAV.

Οι ΤΕΔ όρισαν ότι το UAV πρέπει να είναι εφοδιασμένο με κάμερες ικανές για εποπτεία σε όλες τις καιρικές συνθήκες, καθώς και την ικανότητα να πετούν πάνω από 30.000 πόδια για τουλάχιστον 24 ώρες.

Η σύμβαση ανατέθηκε στην Turkish Aersospace Industries (TAI), η οποία έκτοτε ονόμασε αυτό το πρόγραμμα UAV Anka.

Αν και σε γενικές γραμμές οι Τούρκοι μηχανικοί έχουν κυκλοφορήσει λίγες πληροφορίες σχετικά με την ανάπτυξη του UAV, οι κατά καιρούς εκθέσεις γύρω από το πρόγραμμα δείχνουν ότι το Anka δεν έχει επιτύχει καλές επιδόσεις κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Το αεροσκάφος φέρεται να συνετρίβη πολλαπλές φορές, γεγονός που υποδηλώνει ότι έχει προβλήματα σταθερότητας. Αποκορύφωμα αυτών των δυσλειτουργειών, οι πρόσφατες επίσημες αναφορές για την δεύτερη ολική απώλεια των συνολικά πέντε πρωτότυπων αεροσκαφών.

Παρ 'όλα αυτά, στις ΤΕΔ ισχυρίζονται ότι έχουν χρησιμοποιήσει το AΝΚΑ για έναν περιορισμένο αριθμό εξορμήσων στα νοτιοανατολικά της Τουρκία και στο Βόρειο Ιράκ.

Η TAI έχει ανακοινώσει σχέδια για την κατασκευή μιας ένοπλης παραλλαγής, πρόσφατα σημειώθηκε η πρώτη πτήση, και ελπίζει να εξάγει το Anka στο εγγύς μέλλον.

Η Τουρκία προσπάθησε επίσης να αγοράσει ένα αριθμό διαφορετικών UAV από ξένους προμηθευτές, από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Τουρκία έχει εισάγει για πρώτη φορά το 1995 το Gnat της General Atomics. Το UAV σχεδιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και χρησιμοποιείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την επιτήρηση κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, αλλά αυτό τo σύστημα πληροφοριών, παρακολούθησης και αναγνώρισης (ISR) αντικαταστάθηκε τελικά από το Predator. Η Τουρκία έχει εισάγει 22 Gnat και σήμερα εκτιμάται ότι είναι ακόμη σε χρήση ένας περιορισμένος αριθμός για τις αποστολές στα νοτιοανατολικά της επικράτειάς της.

Η Τουρκία αγόρασε επίσης τα ισραηλινής κατασκευής Aerostar, Heron και Searcher. Οι ΤΕΔ στηρίχθηκαν σχεδόν αποκλειστικά στo Heron για την παρακολούθηση των στόχων του ΡΚΚ στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας και στα σύνορα με το Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν.

Το Heron είναι ένα UAV κατηγορίας MALE ικανό να λειτουργεί σε υψόμετρο από 10.000 έως 30.000 πόδια έως 52 ώρες.

Η Άγκυρα ολοκλήρωσε την πρώτη συμφωνία για την προμήθεια αυτού του μη επανδρωμένου αεροσκάφους το 2005, αλλά η παράδοση καθυστέρησε μέχρι το 2010. Η καθυστέρηση στην παράδοση οφείλεται σύμφωνα με πληροφορίες σε προβλήματα ενσωμάτωσης τουρκικής κατασκευής εξαρτημάτων στην ισραηλινή άτρακτος. Ειδικότερα, ο πυργίσκος E/O της Aselsan που καλείται Aselfir 300T και ζυγίζει 93 κιλά, το οποίο είναι σημαντικά περισσότερο από τους 66-70 κιλών πυργίσκους της σειράς IAI MΟSP που χρησιμοποιούνται από τους Ισραηλινούς, ή τον αντίστοιχο 70 κιλών σύστημα AAS-52 που μεταφέρεται από το Predator.

Το προστιθέμενο βάρος περιορίζει σύμφωνα με πληροφορίες το ανώτατο όριο λειτουργίας και την διάρκεια παραμονής στον αέρα του Heron, ειδικότερα αρκετά κάτω από το όριο που τέθηκε στην αρχική τουρκική προσφορά. Η ισραηλινή κοινοπραξία προσπάθησε να αντισταθμίσει το προστιθέμενο βάρος αυξάνοντας την ισχύς του κινητήρα.

Για να βοηθήσει στην κάλυψη των άμεσων αναγκών των ΤΕΔ, η Τουρκία μισθώνει τρία Αerostar UAV το 2007. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ήταν να παραδοθούν το 2008 και χρησιμοποιήθηκαν ως προσωρινή λύση μέχρι να παραδοθεί το Heron το 2010.

Το Ισραήλ έστειλε επίσης ομάδες τεχνικών στην την Τουρκία για να εκπαιδεύσει το προσωπικό στις ΤΕΔ, αλλά στάλθηκαν πίσω τον Ιούνιο του 2010, μετά το περιστατικό με το πλοίο Mavi Marmara.

Η Τουρκία έχει επίσης καταστήσει ως προτεραιότητα να αποκτήσει το σύστημα Predator από τις ΗΠΑ. Η Άγκυρα φέρεται να έχει ζητήσει τέσσερα General Atomics MQ-1 Predator και έξι MQ-9 Predator, ορισμένα με ένοπλη ικανότητα.

Αρχικά αναφέρθηκε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα υποστηρίζει την τουρκική αίτηση, αλλά στη συνέχεια Τούρκοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είχαν αναφέρει ότι το Κογκρέσο στις ΗΠΑ είναι απίθανο να δώσει τη συγκατάθεσή του σε οποιαδήποτε συναλλαγή που περιλαμβάνει ένοπλα UAV, λόγω των ταραγμένων σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ.

Επιπλέον, η Τουρκία θα πρέπει επίσης να συμφωνήσει με τους πολλούς περιορισμούς στην πολύπλοκη εξαγωγική νομοθεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχουν ενδείξεις ότι στις ΗΠΑ εργάζονται για τον εξορθολογισμό αυτών των νομοθετικών περιορισμών για μια νέα νομοθεσία που αποσκοπεί στην χαλάρωση των εξαγωγικών περιορισμών των άοπλων UAV.

Η Άγκυρα συνεχίζει να πιέζει τις ΗΠΑ να συμφωνήσουν στην πώληση της ένοπλης έκδοσης του Predator. Οι προσπάθειες της Τουρκίας, ωστόσο, είναι απίθανο να ευοδώσουν. Η Άγκυρα θα πρέπει συνεπώς να συνεχίσει να προσπαθεί να αναπτύξει εγχώρια την ένοπλη παραλλαγή του AΝΚΑ.

Παρ 'όλα αυτά, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμφωνήσει να παρέχουν στην Τουρκία τέσσερα άοπλα Predator. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που σταθμεύουν στην αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ λειτουργούν με προσωπικό των Αμερικανών. Τα UAV χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση των δραστηριοτήτων του PKK και έχουν χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσουν στον εντοπισμό στόχων για τις αεροπορικές επιδρομές.

Τα συστήματα αυτά παραμένουν υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών, παρόλο που έχουν αναπτυχθεί στην Τουρκία και χρησιμοποιούνται για στρατιωτικές αποστολές των Τούρκων.

Παράλληλα με τις προσπάθειες ανάπτυξης και απόκτησης UAV, η Τουρκία έχει επίσης επενδύσει σε ένα πρόγραμμα πυραύλων κρουζ.

Η Τουρκία αγόρασε τον πρώτο πύραυλο αυτής της κατηγορίας στις ΗΠΑ, το βλήμα κατά πλοίων Harpoon, το 1986. Ο πύραυλος έχει μια εμβέλεια μεγαλύτερη από 96 χιλιόμετρα και χρησιμοποιείται για παράκτια άμυνα εναντίον πλοίων επιφανείας. Οι ΤΕΔ έχουν επίσης αγοράσει 25 βλήματα κατά πλοίων MM-38 Exocet από τη Γαλλία το 2000. Ο πύραυλος έχει μια εμβέλεια από 40 χιλιόμετρα, και ο κινητήρας του φέρεται να έχει γίνει η βάση για τα εγχώρια τουρκικά προγράμματα στροβιλοκινητήρων.

Το ενδιαφέρον των Τούρκων στην προμήθεια πυραύλων από το εξωτερικό βρήκε εμπόδιο την διεθνή κατακραυγή στο θέμα των ανρθωπίνων δικαιωμάτων της Άγκυρας και οι απαιτήσεις για την μεταφοράς τεχνολογίας είχαν περιορισμένη ανταπόκριση. Έτσι, στα τέλη του 1990, η Τουρκία στράφηκε περισσότερο προς το Ισραήλ για πολλά περισσότερα προηγμένα στρατιωτικά συστήματα.

Το 1997 η τουρκική Roketsan και η ισραηλινή Rafael υπέγραψαν μια συμφωνία για την από κοινύ παραγωγή του πυραύλου κρουζ Popeye-II. Ο αερομεταφερόμενος πύραυλος έχει ένα εύρος 150 χιλιομέτρων. Ενώ λίγα είναι γνωστά για το πρόγραμμα παραγωγής, το 1998 η Τουρκία παρήγγειλε 46 AGM-142A/Popeye. Aυτά τα βλήματα με εμβέλεια 80 χιλιομέτρων παραδόθηκαν το 2002, και εξοπλίζουν τα αεροσκάφη F-4.

Οι ΤΕΔ αγόρασαν επίσης 108 ισραηλινά Harpy UAV το 1999. Το μη επανδρωμένο σύστημα είναι σχεδιασμένο για επίθεση για να καταστρέψει την αεράμυνα. Το σύστημα είναι προγραμματισμένο να περιφέρεται στον ουρανό αναζητώντας τις εκπομπές ραντάρ του εχθρού. Μόλις προσδιοριστεί ο στόχος, το Harpy εισέρχεται σε προφίλ επίθεσης και κάνει μια βουτιά προς το στόχο. Η κεφαλή του UAV έχει σχεδιαστεί για να εκραγεί σε απόσταση λίγων μέτρων πάνω από το στόχο για να μεγιστοποιηθεί η ακτίνα έκρηξης και εξασφαλιστεί η καταστροφή της κεραίας του ραντάρ.

Για να βοηθήσει στην κάλυψη των εγχώριων αναγκών και με στόχο να γίνει λιγότερο εξαρτημένη από ξένους προμηθευτές στρατιωτικού εξοπλισμού, η τουρκική κυβέρνηση έχει επενδύσει κεφάλαια στην έρευνα και την ανάπτυξη εγχώριων πυραύλων κρουζ.

Το ινστιτούτο έρευνας και ανάπτυξης TÜBİTAK έλαβε μια σύμβαση για την ανάπτυξη του πυραύλου κρουζ αρθρωτής αρχιτεκτονικής (Modular Stand Off Missile) SOM. Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2006 και η πρώτη δοκιμή πτήσης διεξήχθη πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα το 2010. Ο πύραυλος εξαπολύθηκε από ένα F-4 το 2011 και φέρεται να έχει πετάξει 185 χιλιόμετρα μακριά προς τον προγραμματισμένο στόχο. Ο πύραυλος SOM τροφοδοτείται από τον γαλλικό στροβιλοκινητήρα Microturbo TR-40.

Το 2011 η Τουρκία έχει συνάψει μια σύμβαση για την Kale Aero για την τοπική παραγωγή του αντικαταστάτη του στροβιλοκινητήρα. Ο κινητήρας αναμένεται να συνδυάσει τα καλύτερα χαρακτηριστικά του TR-40 με συστήματα πιστεύεται ότι είναι παρόμοια με την σειρά Teledyne CAE J402 που εξοπλίζει τον Ηarpoon.

Η Τουρκία έχει υποδηλώσει ότι προτίθεται να επεκτείνει το εύρος του SOM μέχρι 1.500 χιλιόμετρα.

Πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων - από μη κατευθυνόμες ρουκέτες σε πυραύλους πεδίου μάχης

Η Τουρκία έχει αναπτύξει πυραύλους και μη κατευθυνόμενους πυραύλους από το 1980.

Η Τουρκία έχει αναπτύξει για πρώτη φορά το T-107, ένα 107 χιλιοστών διαμετρήματος βλήμα για την υποστήριξη του πεζικού, και το T-122 Sakarya διαμετρήματος 122 χιλιοστών, που αναπτύχθηκε με τη συνδρομή της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Η Τουρκία, όπως και άλλες χώρες, έχει χρησιμοποιήσει την εμπειρία από τα προγράμμαμα μη κατεθυνόμενων πυραύλων για την ανάπτυξη βαλλιστικών πυραύλων. Η Άγκυρα προσπάθησε αρχικά ως εταίρος με τις Ηνωμένες Πολιτείες για μια συνεργασία στην ανάπτυξη ενός συστήματος ανάλογου του Tactical Missile System τουΑμερικανικού Στρατού, αλλά οι δύο πλευρές δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με την μεταφορά τεχνολογίας.

Παρά τα προβλήματα αυτά, το 1996 η Τουρκία αγόρασε 72 συστοιχείες επιφανείας-επιφανείας MGM-140A ATACMS από την Lockheed Martin.

Το βλήμα αναπτύχθηκε για πρώτη φορά το 1982 και ήταν εκείνη τη στιγμή το μόνο πυραυλικό σύστημα επιφανείας-επιφανείας που χρησιμοποιήθηκε σε πολεμική αποστολή. Ο πύραυλος έχει εύρος 300 χιλιομέτρων και είναι εφοδιασμένος με GPS αδρανειακό σύστημα καθοδήγησης. Ο πύραυλος έχει σχεδιαστεί να στοχεύει και να καταστρέφει θέσεις επίγειας αεράμυνας και κέντρα διοίκησης και ελέγχου, αν και δεν υπάρχει μια ανοιχτή πηγή πληροφοριών για τη χρήση του από τις ΤΕΔ.

Η Άγκυρα, η οποία συνεχίζει να επιδιώκει μια πολιτική στρατιωτικών προμηθειών με βάση την μεταφορά τεχνολογίας και την από κοινού ανάπτυξη, επέλεξε να στραφεί στην Κίνα για την προμήθεια και τη συνεργασία στην ανάπτυξη των πυραύλων.

Η Τουρκία, με τη βοήθεια της μεταφοράς τεχνολογίας από τις κινεζικές εταιρείες, αναπτύσσει για πρώτη φορά το σύστημα πυροβολικού T-300 Kasirga με μια αυτονομία 100 χιλιομέτρων.

Οι δύο πλευρές, έχουν συνεργαστεί επίσης για την ανάπτυξη της σειράς βαλλιστικών πυραύλων μικρής εμβέλειας J της Roketsan. Ο J-600 T Yildirim βασίζεται στο μη κατευνόμενο πυραυλικό σύστημα WS-1 της Κίνας. Ο πύραυλος έχει αναφερθεί ότι έχει μια εμβέλεια 150 χιλιομέτρων και μια κεφαλή που ζυγίζει 480 κιλά.

Ο J-600 υποστηρίζεται από GPS αδρανειακό σύστημα καθοδήγησης και αναφέρεται με κυκλική πιθανότητα σφάλματος 75 μέτρων. Οι ΤΕΔ αναφέρεται ότι έχουν έξι πυροβολαρχίες σε λειτουργία, αν και δεν υπάρχουν πληροφορίες ανοικτών πηγών για πολεμική χρήση του συστήματος.

Το κινεζικό WS-1 έχει σχεδιαστεί για να επίθεση κατά στόχων μεγάλης κλίμακας επιφανείας, το οποίο υποδηλώνει ότι ο πύραυλος θα μπορούσε να είναι ένα αποτελεσματικό όπλο κατά τεθωρακισμένων σχηματισμών.

Το 2011 η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε τα σχέδιά της να αναπτύξει έναν βαλλιστικό πύραυλο βεληνεκούς 2.500 χιλιομέτρων. Λίγες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα έχουν κυκλοφορήσει, αν και η κυβέρνηση στην Άγκυρα θα ήθελε να χρησιμοποιήσει τον προτεινόμενο πύραυλο για εκτοξεύσεις δορυφόρων, καθώς και να συμβάλει στην ενίσχυση των τουρκικών αμυντικών ικανοτήτων.

Η TÜBİTAK-Sage έχει λάβει μια σύμβαση ανάπτυξης και έχει δηλώσει ότι προτίθεται να δοκιμάσει ένα πρωτότυπο μέσα στο επόμενο έτος. Ωστόσο, το σχέδιο ανάπτυξης φαίνεται να είναι υπερβολικά φιλόδοξο.

Η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει δώσει πληροφορίες για την τελική πρόθεση του προγράμματος. Ενώ Τούρκοι αξιωματούχοι το αναφέρουν ως μια εγχώρια επιθυμία απόκτησης ανεξάρτητης ικανότητας για την εκτόξευση δορυφόρων, οι στρατιωτικές πτυχές του προγράμματος δεν έχουν κυκλοφορήσει.

Η κυβέρνηση στην Άγκυρα δήλωσε αόριστα ότι ο πύραυλος θα είναι για την ενίσχυση της τουρκικής αμυντικής ικανότητας, αλλά δεν έχει ορίσει περισσότερο το προτεινόμενο πυραυλικό πρόγραμμα.

Μεγάλου βεληνεκούς συστήματα αεράμυνας - αργή πρόοδος

Εκτός από τα επιθετικά πυραυλικά προγράμματα, οι TΕΔ ζήτησαν επίσης την προμήθεια πυραύλων άμυνας για να αντιμετωπιστεί το οπλοστάσιο της οικογένειας πυραύλων Scud στη Μέση Ανατολή.

Η Άγκυρα πλησίασε από το 1997 αρχικά το Ισραήλ για την πώληση του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας Arrow με το ραντάρ Green Pine. Ωστόσο, η προτεινόμενη συμφωνία βρήκε την αντίσταση των Ηνωμένων Πολιτειών, και μετά την τουρκική οικονομική κρίση του 2001 οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν.

Το 2009 η Τουρκία ανακοίνωσε ένα δεύτερο διαγωνισμό. Το 2013 ανακηρύχθηκε ως νικητής η κινεζική εταιρεία CPMIEC με μια παραλλαγή του HQ-9. Μετά από πιέσεις των ΗΠΑ περί ασυμβατότητας των κινεζικών συστημάτων με το ΝΑΤΟ, η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει ακόμη ένα συμβαόλιαο για την αγορά των μεγάλου βεληνεκούς συστημάτων αεράμυνας στο πλαίσιο του προγράμματος T-LORAMIDS. Έτσι, η προσφορά συνεχίζει να σέρνεται και απουσιάζει μια ουσιαστική πρόοδος προς την κατεύθυνση της τελικής επιλογής.

Η Τουρκία λειτουργεί σήμερα το αμερικανικό αντιεροπορικό σύστημα Hawk και το βρετανικό Rapier. Από αυτά τα συστήματα, ενώ είναι πολύ ικανά στην αναχαίτιση των αεροσκαφών, απουσιάζει οποιαδήποτε δυνατότητα στην άμυνα κατά βαλλιστικών πυραύλων και πυραύλων κρουζ.

Η Τουρκία ανακοίνωσε επίσης ότι θα ενθαρρύνει τους τοπικούς παραγωγούς να αναπτύξουν ένα σύστημα πυραυλικής άμυνας. Αν και δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα ένα χρονοδιάγραμμα ανάπτυξης, τον Ιούνιο του 2011 η Aselsan, η μεγαλύτερη εταιρεία άμυνας της Τουρκίας, έχει συνάψει μια σύμβαση για την ανάπτυξη όλων των ραντάρ, ελέγχου πυρός, συστήματα διοίκησης και ελέγχου, επικοινωνιών, για την πυραυλική άμυνα βραχέου και μέσου βεληνεκούς.

Συμπεράσματα

Η Τουρκία έχει κάνει μια σειρά από σημαντικά βήματα για την προμήθεια και την ανάπτυξη πυραύλων κρουζ, βαλλιστικών πυραύλων και UAV. Η Άγκυρα αποσκοπεί στην απόκτηση τεχνολογίας για να ικανοποιήσει τους στόχους της. Αυτοί είναι περισσότερη ευελιξία να στοχεύει και να κατασρέφει στόχους του PKK, και στην περίπτωση του προγράμματος βαλλιστικών πυραύλων, μια πλατφόρμα για μια ποικιλία αποστολών, από ένα εκκολαπτόμενο διαστημικό πρόγραμμα σε στοχευμένες επιθέσεις εναντίονμεγάλων στόχων επιφανείας.

Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι ασαφές κατά πόσο η Τουρκία χρειάζεται ένα πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων. Η Άγκυρα δεν έχει υποδηλώσει την τελική πρόθεση του προγράμματος. Έτσι, αν η Τουρκία συνεχίσει με την ανάπτυξη ενός τέτοιου πυραύλου, θα είναι πιθανώς μια πηγή ανησυχίας στη διεθνή κοινότητα. Ο εξοπλισμός των βαλλιστικών πυραύλων με συμβατικές κεφαλές δεν έχει παραγματικό στρατιωτικό νόημα, αυξάνοντας έτσι μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με το πώς διατίθεται η Τουρκία να χρησιμοποιήσει το εύρος των βαλλιστικών πυραύλων.

Το πυραυλικό πρόγραμμα της Τουρκίας εξακολουθεί να εξαρτάται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, από ξένη βοήθεια και την μεταφορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Η Άγκυρα ελπίζει ότι η επιμονή της για την ουσιαστική μεταφορά τεχνολογίας από τους ξένους προμηθευτές θα την βοηθήσει να κάνει το άλμα για την ανάπτυξη μιας εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.

Η Τουρκία αποκτά την εμπειρία που απαιτείται για να κατασκευάσει του δικούς της πυραύλους, τους οποίους η Άγκυρα σκοπεύει να τους αναπτύξει σε λειτουργία με τις ΤΕΔ και να διευρύνει το μερίδιό της στην παγκόσμια αγορά όπλων.

Έτσι, το πρόγραμμα, αποσκοπεί μεν στην εμβάθυνση των τουρκικών δυνατοτήτων, αλλά στοχεύει κυρίως στην περαιτέρω ανάπτυξη της βιομηχανικής βάσης της Τουρκίας. Επιπλέον, τα συστήματα είναι σχεδιασμένα για να λειτουργούν στις πλατφόρμες του ΝΑΤΟ, το οποίο αποτελεί μια περαιτέρω ένδειξη ότι η Άγκυρα παραμένει προς το παρόν προσηλωμένη στο πλαίσιο ασφαλείας του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η Άγκυρα θα ήθελε επίσης να απεξαρτηθεί από ξένους προμηθευτές, έτσι ώστε να μπορεί να έχει μεγαλύτερη ευελιξία στην πολιτική της.

Πηγή: http://defencenews.gr/index.php/tourkia/1341-pyravloi-krouz-vallistika-vlimata-kai-uav-tourkika-thavmatourga-opla

Διαβάστε περισσότερα "Πύραυλοι κρουζ, βαλλιστικά βλήματα και UAV - τουρκικά θαυματουργά όπλα"

Απίστευτες ιστορίες: Η τουρκική κουλτούρα του τρόμου…

H Οζγκετσάν Ασλάν, μια 20χρονη φοιτήτρια, που ζούσε στη Μερσίνα, εξαφανίστηκε στις 11 Φεβρουαρίου. Την επομένη η αστυνομία ανακάλυψε σε ένα μικρό λεωφορείο κηλίδες αίματος και ένα καπέλο. Στις 13 ανακαλύφθηκε το καμένο σώμα της, σε κοντινό ποτάμι. Το πτώμα της αναγνωρίστηκε από μικρά τεμάχια των ρούχων της που δεν είχαν καεί.

Του Μπουράκ Μπεκντίλ
ΠΗΓΗ: http://www.gatestoneinstitute.org/
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας

Ο δολοφόνος της αποκάλυψε πως θέλησε να τη βιάσει. Η κοπέλα ήταν η τελευταία επιβάτης. Αυτήαντιστάθηκε χρησιμοποιώντας και σπρέι πιπεριού. Έτσι τη μαχαίρωσε και ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα του και ενός φίλου του. Όταν αυτοί έφτασαν στο σημείο η κοπέλα ακόμα ανέπνεε.

Τότε ο δολοφόνος της έκοψε την καρωτίδα, την μαχαίρωσε πολλές φόρες και τέλος της έκοψε τα χέρια, καθώς τον είχε γδάρει στο πρόσωπο παλεύοντας για τη ζωή της και ο δολοφόνος ήθελε να εξαφανίσει τα ίχνη. Οι τρεις άνδρες, κατόπιν έκαψαν το κατακρεουργημένο πτώμα της κοπέλας και έριξαν ό,τι απέμεινε στο ποτάμι.

Η τουρκική κοινωνία σοκαρίστηκε από την είδηση, η οποία ήταν πρώτο θέμα στον τουρκικό Τύπο. Πως μπορεί κάποιος να διαπράξει ένας τόσο τερατώδες έγκλημα; Δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Εκστρατείες ξεκίνησαν μέσω των κοινωνικών δικτύων.

Στη Βουλή, οι πολιτικοί έκαναν μακρές αγορεύσεις και ορκίζονταν να σταματήσουν τη βία κατά γυναικών. Συλλυπητήρια υποβλήθηκαν στην οικογένεια, ακόμα και από τον πρόεδρο Ερντογάν και τις δύο του κόρες. Έδειχνε σαν όλοι οι Τούρκοι να ενώθηκαν, έναντι ενός κοινού εχθρού. Στην πραγματικότητα όμως ο εχθρός είναι ο ίδιος ο πολιτισμός τους.

Το 2010 η κυρία Εμινέ Ερντογάν, μιλώντας στις Βρυξέλλες, είπε πως «στον πολιτισμό μας, ο οποίος έχει μεγάλο ιστορικό υπόβαθρο, η οικογένεια και η μητρότητα είναι ιερές». Η κ. Ερντογάν είχε μιλήσει μόλις μερικές ημέρες μετά από μια σειρά ομαδικών βιασμών στην πόλη καταγωγής της, την Σιίρτ της ανατολικής Τουρκίας.

Στην περίπτωση εκείνη είχαν βιαστεί και ανήλικες και μια είχε δολοφονηθεί. Τότε ο δήμαρχος είχε πει: «Η πόλη μας είναι μια μικρή πόλη όπου όλοι, σχεδόν, είναι συγγενείς μεταξύ τους. Κλείσαμε την υπόθεση, αφού συμβουλευτήκαμε την αστυνομία και την εισαγγελία».

Το πρόβλημα λοιπόν είναι στη συντηρητική νοοτροπία, για την οποία οι Τούρκοι είναι και υπερήφανοι. Οι νύφες αγοράζονταν από παιδιά, με αντάλλαγμα βόδια ή χρυσό. Το να σκοτώσεις την κόρη σου επειδή έπεσε θύμα βιασμού, αποτελεί παράδοση υπεράσπισης της οικογενειακής τιμής.

Το να σκοτώσεις την κόρη σου γιατί ερωτεύτηκε κάποιον είναι επίσης απόλυτα φυσιολογικό. Το να καλύπτεις το πλέον αποτρόπαιο έγκλημα είναι επίσης απόλυτα σωστό. Όταν όμως ένα αγόρι κάνει τατουάζ ή φορά σκουλαρίκι, όχι, αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Το 2009 ο 78 ετών ισλαμιστής αρθρογράφος Χουσεΐν Ουσμέζ, φυλακίστηκε με την κατηγορία πως είχε σεξουαλική επαφή με ένα κορίτσι 14 ετών. Αποφυλακίστηκε όμως, ένα χρόνο μετά, από το δικαστήριο. Εξερχόμενος από τη φυλακή υπερασπίστηκε τον ισλαμικό νόμο που επιτρέπει τους γάμους κοριτσιών ακόμα και μικρότερων των 16 ετών.

Το 2013 έρευνα του BBC αποκάλυψε πως στο διάστημα 2002-09 οι δολοφονίες γυναικών στην Τουρκία, αυξήθηκαν κατά 1.400%. Το 2014 ένα κορίτσι που το είχαν παντρέψει με τη βία στα 12 χρόνια του, βρέθηκε νεκρό. Για την επίσημη Τουρκία δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στον γάμο της.

Ωστόσο, έρευνες στην Τουρκία έδειξαν πως το 20% των ανδρών και το 18% των γυναικών θεωρούν πως η γυναίκα πρέπει να δέρνεται, «όταν χρειάζεται». Είναι βαθιά ριζωμένη η συντηρητική ισλαμική νοοτροπία στους Τούρκους.

Ο Ερντογάν, ο οποίος υποτίθεται πενθούσε για την 20χρονη φοιτήτρια, βρήκε τη ευκαιρία να κατηγορήσει τις φεμινίστριες της Τουρκίας γιατί βγήκαν στους δρόμους. «Σε τι έχετε να κάνετε εσείς με τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας;», τους είπε, πιστός στην παλαιότερη ρήση του πως στο Ισλάμ η γυναίκα είναι υποτελής του άνδρα.

Όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Ο πρώην πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ, ο πρώην στενός πολιτικός σύμμαχος του Ερντογάν και συνιδρυτής του ΑΚΡ έχει επίσης την ίδια άποψη. Άλλωστε νυμφεύτηκε τη σύζυγό του όταν αυτή ήταν μόλις 15 και αυτός 30.

Πηγή:  http://www.defence-point.gr/news/?p=123729

Διαβάστε περισσότερα "Απίστευτες ιστορίες: Η τουρκική κουλτούρα του τρόμου…"