Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

What motivated Moscow to launch its military intervention in Syria?


 
Sotirios Dimopoulos
 
Russia's military intervention in Syria, although it had implicitly announced through the massive transfer of Russian weapons and military personnel to Syria, has provoked a worldwide impression. During the past decades, Russia, as well as Soviet Union, had maintained a rather cautious stance on the Middle Eastern affairs. The risky decision of Vladimir Putin of the mission of the Russian army on a battlefield, far from the “near abroad”, represents a substantial shift in the Russian foreign policy. In any case, this step undertaken by the Russian president will have a serious impact on the global balance of power.
However, what were the underlying motives behind this move, and what Putin seeks to obtain through Russian involvement in the Syrian bloody war? 
Bellow, we summarize possible motives behind this decision. 
1.           The vital necessity to protect, at all costs, its military presence in the Eastern Mediterranean Region. So far, Assad’s regime is the only one that might ensure Russian unimpeded activity in the Middle East. But recently, this foothold was found on the verge of being lost, due to the rapid advance of Islamist armed groups. Both in central areas, dominating by Daesh, and in northwest part of country, where al-Qaeda affiliated groups are fighting against the Syrian government had gained significant positions at the expense of Syrian Arab Army (SAA). In August 2015, Islamic Factions “Al-Nusra Front”, “Jaish al-Fatah”(Army of Conquest) and other small groups, as well as the “Free Syrian Army”, well equipped by the West, Gulf countries and Turkey, threatened Latakia, where Alawites constitute the majority. Islamists could reach the Mediterranean coast in a few days. For the rebels, gaining access to the sea was a strategic goal, but for the Syrian president and for Russia it would constitute a disaster. Tartus, in Latakia governorate, is the site of the last official Russian military base, outside of the former Soviet Union area. So, for Moscow last option to defend its geostrategic interests in Syria remained to start a military intervention in the Syrian civil war, consisting mainly of air strikes not only against ISIS but also “al-Nusra Front” and the “Army of Conquest”. The strategic aim of Russian bombing is to enable SAA, Hezbollah and Iranian troops to repel Islamic groups away from Latakia and Hama –if possible conquering Idlib and Aleppo- and to seal the border with Turkey.
 
2.            The strong Russian military presence in Syria will have as a result Moscow to be a key player throughout the Eastern Mediterranean Sea, defeating US efforts to oust the Russians from the Balkan Peninsula, Middle East and Cyprus –No doubt that one of the objectives of the new, under consultation, “Annan Plan”, is to reduce Russian influence on the island. But after the Russian military intervention in Syria, Moscow’s interests in region cannot be ignored.   
3.           The crucial problem with jihadists from the Russian Federation, fighting in Syria. In September 2015, approximately 2.500 Russian nationals and 7.000 citizens of other post-Soviet republics were fighting alongside the ISIS. For instance a former sergeant in the Georgian Army Abu Omar al-Shishani serves as a commander for the “ISIS”. The Chechen-led Jaish al-Muhajireen wal-Ansar was cooperating with the “Al-Nusra Front”. Returning home all these Islamic veterans will be a permanent threat for the Russian state. Therefore, it would be more prudent to neutralize the enemy before returning. 
4.           The apparent “inability” of the International Coalition against ISIS, led by USA, to restrain jihadists. Coalition airstrikes haven’t, so far, degraded ISIL’s capabilities. Even worse, Turkey has launched an offensive, with fighter aircraft, against the rebel Kurdistan Workers Party (PKK), which is a mortal enemy of ISIS. However, the brutal behavior of Daesh fighters has caused worldwide indignation, and the world community has been preparing to welcome any contribution in the struggle against the new-barbarians, demanding an end to the bloodshed. Therefore, the complaints against the recent military intervention in Syria by Russia are very difficult to be considered non-hypocritical. This is the main reason behind anti-Russian outcry focusing on the accusation that Russian aircrafts are bombarding exclusively the moderate opposition’s positions. –which no one knows where it is or who its leader is.  
5.           The migrant and refugee crisis have provoked a number of reactions in Central and West Europe, and serious disputes have arisen among the EU state-members about the way to tackle the crisis. Russian intervention in Syria could create favorable conditions for the faster solution of the problem or at least suspension of the influx of immigrants to Europe. Until the end of the war in Syria and the defeat of jihadists the exodus will be unstoppable. These feelings among European peoples weaken the aggressive policy against Syria, followed by London and Paris that both dream a world back in Sykes-Picot era.
6.           Common interests in the zone of Shi’ite influence, stretching from Lebanon to Iran with Lebanon’s Hezbollah, Syria’s Alawites, Iraq’s Shiites and Islamic Republic of Iran (this zone can be extended to Yemen’s Houthis). The international nuclear agreement with Iran has helped Moscow to further the cooperation with Teheran and Russian military intervention has forged a new Iranian-Russian alliance. With Russia providing air support, bombing rebels from above, the arrival of Iranian Special Forces will be playing a decisive role on the ground. At the same time, Iraqi Shiite lawmakers and militia leaders urged the government to allow Russian air force to carry out airstrikes on ISIS positions in Iraq. For the time being, Moscow, will not accept this request, as Russia does not want to move against American interests in Iraq. But Iraq signed an intelligence-sharing agreement with Russia, and Russia’s generals established an operational room with Iran and Syria inside Baghdad’s Green Zone. Moreover Russia fired missiles from the Caspian Sea through Iraqi airspace en route to Syria, while Iraqi officials even discussed the prospect of giving to the Russians an airbase. A potential ally for Moscow in the region is the Syrian Kurds. The leader of the Syrian Kurds Salih Muslim (Democratic Union Party-PYD) announced his willingness to cooperate with Russia and Bashar al-Assad, against ISIS. Moreover, Syrian Kurds support Russian military action in Syria, as Moscow had promised that it would respond to any Turkish intervention, which Kurds are afraid of. Instead, Russia has responded by inviting Kurdish representatives –from People’s Protection Units (YPG), ideologically linked to the PKK- to the established intelligence sharing centre of the Russia/Iraq/Iran/Lebanese Hezbollah alliance. After the war, Moscow would hail an autonomous Kurdish region in Rojava along Turkish-Syrian borders –though without access to Mediterranean coastal strip.
7.           Kremlin officials have noticed disagreements inside the US government, among the White House, State Department, Pentagon and powerful and influential groups within the realms of business and politics, on what to do about Syria and the war against ISIS. Before a year, American president pushed Defense Secretary Chuck Hagel out of his job, with White House officials citing disagreements over Iraq and Syria policy. Different voices were echoed over the Ukrainian issue and the deal with Iran, as well. But for Obama the real nightmare is to repeat the “Libyan story”. US’s intervention in Libya was a failure, as country devolved into a failed state and serves as a safe haven for militias affiliated with both al Qaeda and the ISIS.    
On its part, the State Department had tried to push back the Russian moves, by asking Bulgaria and Greece to deny overflight permissions to Syria-bound Russian transport planes. But Obama didn’t even know about these moves in advance, and when he found out, he was upset with the department for not having a more complete process to respond to the crisis. For the US the options available are to try to confront Russia inside Syria or, as some in the White House are advocating, cooperate with Russia there on the fight against the Islamic State. In this context, a secret deal between Putin and Obama about the future of Syria would not be excluded as a “conspiracy theory”.  
8.           Regaining control over Central Asia. Russia has been pushing its military presence across the region. Moscow justifies building up military presence in the region by highlighting the threat Central Asia and Russia are facing from Afghanistan and beyond. Putin at the Dushanbe summit of the Collective Security Treaty Organization in September said that “there is a growing threat that terrorist and extremist groups can penetrate into territories that border Afghanistan” (Afghanistan shares a border with three Central Asian countries: Turkmenistan, Uzbekistan and Tajikistan).    
Russia has announced an increase in troops in Tajikistan, its largest foreign base, from 5.900 to 9.000 soldiers by 2020, and concluded deals with Tajikistan and Kyrgyzstan to extend its bases till 2042 and 2032 respectively. Leaders of Commonwealth of Independent States (CIS), during the summit in Kazakhstan in October, are expected to sign a concept of military co-operation until 2020.
9.           Ukraine is, always, one of Russia’s vulnerable spots and Western is constantly using the Ukrainian crisis to impose sanctions, bans and asset freezes against Russia. The annexation of Crimea and the civil war in Donetsk and Lugansk, East Ukraine, constitute the ground of the disinformation campaigns and of the dominant Western narrative on Russia and the Russian threat. With one bright move on the chessboard, Putin has changed the agenda and downgraded the Ukrainian conflict. The Russian president showed up at the United Nations for the first time in a decade, proposing a coalition battling ISIS away from America’s grip and, as CNN reported ‘‘Vladimir Putin steals Barack Obama’s thunder on the world stage’’. Ukrainian president Petro Poroshenko, from now on, has a very complicated duty to find new ways to bring attention back to Kiev’s conflict with Russia, which has been losing urgency amid a host of other crises in the Middle East.
10.       Russia seeks to form a wider coalition by joining forces with China. Beijing has an interest in strengthening its military presence in the Middle East and in Mediterranean Sea. There is participation of 1.000 Chinese peacekeepers under the UN flag in Lebanon and China plans to post units in Iraq and Afghanistan. Moreover China’s concern about the threat presented by Uighur terrorist group, known as the Turkistan Islamic Party, is growing, which captured a Syrian air force base. If, when and how –for instance within the framework of the Shanghai Cooperation Organization- Chinese forces will have undertake joint military action along with the Russians in Syrian war is premature to foresee.    
In any event, the success of the objectives Kremlin has set for itself have as a precondition success on the battlefield. For now, Putin’s Syrian move in the global chessboard gives him the opportunity to make a tremendous shift in geopolitics, according to his theory of a “multipolar world”.  
Διαβάστε περισσότερα "What motivated Moscow to launch its military intervention in Syria? "

Η αντεπίθεση της «Αυτοκρατορίας» και ο ρόλος της Ελλάδας

http://f5poker.com/site_media/media/uploads/news/uncle-sam-f5.jpg
Αν κάποιος βγαίνει απόλυτα κερδισμένος από την πρόσφατη οικονομικο-πολιτική περιπέτεια της Ελλάδας είναι, χωρίς αμφιβολία, οι ΗΠΑ. Έτσι η δήλωση της κας Βικτώριας Νούλαντ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, ότι αισθανόταν ενθουσιασμένη ήταν οπωσδήποτε ειλικρινής. Προφανώς ήταν ικανοποιημένη και με τον εαυτόν της, καθώς είχε και η ίδια βάλει το χέρι της στην «ευτυχή» για τα αμερικανικά συμφέροντα κατάληξη του ελληνικού δράματος…
Οι ΗΠΑ, έχοντας εξασφαλίσει όλα τα ισχυρά, φανερά και αφανή, εργαλεία για την επιτυχία των σκοπών τους, κινήθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα με τρόπο περίτεχνο, αποφασιστικό, ενίοτε μακιαβελικό. Στο νέο «Μεγάλο Παιχνίδι», που παίζεται στην ευρασιατική ήπειρο, η αμερικανική αυτοκρατορία είχε εδώ και καιρό εξαπολύσει γενική αντεπίθεση. Κύριος στόχος της είναι η διατήρηση του συστήματος του μονοπολικού κόσμου, υπό την ηγεμονία της Ουάσιγκτον και των πανίσχυρων διεθνών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου που πορεύονται μαζί της –τουλάχιστον έως έναν βαθμό με κοινά συμφέροντα. Για την ευρωπαϊκή ήπειρο αυτό μεταφράζεται με το γνωστό δόγμα από ιδρύσεως ΝΑΤΟ: η Αμερική «μέσα», η Γερμανία «κάτω» και η Ρωσία «έξω»…
Ποιος, όμως, ο ρόλος της χρεωκοπημένης οικονομικά, αλλά σε κομβικό γεωπολιτικό σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης και Βορράς-Νότου, Ελλάδας; Ήδη από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, το ελλαδικό κράτος και ο ελληνισμός άρχισαν να μετατρέπονται σε προβληματικό κρίκο για τον αμερικανικό παράγοντα. Σειρά εξελίξεων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον, αν δεν αδυνάτιζαν την αμερικανική επιρροή κινούνταν πάντως στην αντίθετη κατεύθυνση από τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Κάνοντας, λοιπόν, μια μικρή αναδρομή στο χρόνο θα δούμε ότι έως το 2009 οι Αμερικανοί διαπίστωναν για την Ελλάδα: 
 
α. Την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτησή της από Γερμανία και το γερμανικό κεφάλαιο, η οποία είχε ενταθεί κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη. Η κατάσταση γινόταν πιο περίπλοκη από την προσπάθεια του Βερολίνου να χειραφετηθεί από την αμερικανική κηδεμονία, επιδιώκοντας πέρα από οικονομικά και γεωπολιτικά κέρδη –σε συνδυασμό με τις αλματωδώς αυξανόμενες οικονομικές σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία. 
 
β. Τα παραδοσιακά φιλορωσικά αισθήματα του ελληνικού λαού άρχισαν να αποκτούν πρακτική εφαρμογή, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή προχώρησε σε συμφωνίες, στον τομέα της ενέργειας, με την Μόσχα. Η τελευταία, ας σημειωθεί, ότι επανέκαμπτε στα Βαλκάνια -μετά τον ντροπιαστικό για το κύρος της πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας- με σοβαρές φιλοδοξίες, που αν πραγματοποιούνταν θα άλλαζαν δια παντός τις γεωπολιτικές ισορροπίες. 
 
γ. Το φιάσκο του βρετανο-αμερικανικού «σχεδίου Αννάν» στην Κύπρο, που οδήγησε σε πρόσκαιρη αναβολή  της εφαρμογής του στρατηγικού στόχου της Ουάσιγκτον για την υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς μειωμένης κρατικής κυριαρχίας υπό νατοϊκή/αμερικανική ομπρέλα.  
 
δ. Την επιμονή της Αθήνας στην μη αποδοχή απαράδεκτων για τα ελληνικά συμφέροντα υποχωρήσεων στις σχέσεις της με την πΓΔΜ. Η ελληνική στάση, που κορυφώθηκε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, αποτελούσε τεράστιο εμπόδιο στον άλλον στρατηγικό στόχο της Ουάσιγκτον. Στον πλήρη έλεγχο, δηλαδή, των Βαλκανίων μέσω της ένταξης όλων των χωρών της χερσονήσου στο ΝΑΤΟ και της ακύρωσης κάθε ρωσικής παρουσίας, ιδιαίτερα στις ενεργειακές διαδρομές.   
Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, έπειτα από πάνω από έξι χρόνια κατακλυσμιαίων αλλαγών, το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Η Αθήνα είναι δεμένη γερά στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής, ουσιαστικά «όργανό» της εντός της Ε.Ε., σε διαδικασία ψύχους των σχέσεων της με τη Ρωσία, ενώ και οι ίδιες οι ΗΠΑ έχουν αποκτήσει πια το φωτοστέφανο του σωτήρα της χώρας, χωρίς να έχουν δώσει ούτε ένα δολάριο! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι;
Καταμετρώντας τους καρπούς που έδρεψε ως τώρα η Ουάσιγκτον, ανακαλύπτουμε ότι οι κακοδαιμονίες της ελληνικής οικονομίας, οι ακρότητες του πολιτικού συστήματος της χώρας, όπως ο αθεράπευτος λαϊκισμός και ο ιδεολογικός ανορθολογισμός, αλλά και η δικαιολογημένη αγανάκτηση ή και η απελπισία της κοινωνίας, μετετράπησαν σε ιδανικούς μοχλούς προώθησης των επιθυμητών στόχων. Το κραχ του, παρασιτικού, ελληνικού παραγωγικού μοντέλου έγινε το όχημα της διαρκούς υπονόμευσης των σχεδίων του γερμανικού κεφαλαίου, που πολιτικά εκφράζεται από τον χερ Σόιμπλε, για την νέα γερμανική Ευρώπη. Η είσοδος του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ, δια χειρός Γιώργου Παπανδρέου, στα εσωτερικά οικονομικά της ευρωζώνης σήμανε και το επίσημο τέλος των μαξιμαλιστικών ονείρων του Βερολίνου.
Πολύ σύντομα, στο Κίεβο θα ερχόταν το δεύτερο εκκωφαντικό αμερικανικό κτύπημα, που στόχευε ευθέως τη γερμανο-ρωσική συνεργασία. Η κατάληψη της εξουσίας από τους εθνικιστές Ουκρανούς αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο πραγμάτωσης αυτού που θα ονομάζαμε διευρυμένο «μπρεζίνσκειο όραμα»: τη δημιουργία ενός νέου «τείχους», που θα ξεκινά από τη Φινλανδία, τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία, και το οποίο μέσω της Ουκρανίας, της Ρουμανίας και τη Βουλγαρίας θα καταλήγει στην … Ελλάδα και στην Κύπρο!   
Το Βερολίνο, από την πλευρά του, μπροστά στο ελληνικό πρόβλημα είχε δύο επιλογές: ή να απαλλασσόταν από την ελληνική «σαβούρα» (όσο και να πληγώνει, αυτή είναι πλέον η εικόνα της Ελλάδας σε όλον τον βορειο-ευρωπαϊκό χώρο), με όποιο κόστος, ή να έβαζε κάπως το «νερό στο αυλάκι», μετατρέποντάς ταυτόχρονα τη χώρα σε ημι-επίσημη αποικία του. Και τα δύο, όμως, ήταν το ίδιο απορριπτέα από την αμερικανική πλευρά. Ως εκ τούτου, σθεναρά οι ΗΠΑ υπονόμευσαν και τις δύο επιλογές. Παρενέβησαν το ίδιο καταλυτικά και στις δύο περιπτώσεις που το GREXIT έμοιαζε αναπόφευκτο (2012 και 2015), αλλά και όταν ανακοινώθηκε η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης, κατόπιν επιτακτικής γερμανικής υπαγόρευσης, να διακόψει τη συνεργασία της με το ΔΝΤ (2014).
Και ο στόχος επετεύχθη, καθώς η Ελλάδα συνεχίζει να παραμένει στην Ε.Ε., έστω και ως ασθενής, αναγκασμένος να υποβληθεί σε επώδυνη θεραπευτική αγωγή, γνωρίζοντας ότι είναι ελάχιστες οι ελπίδες ίασης. Οι λεπτομέρειες, εξάλλου, δεν ενδιαφέρουν το αυτοκρατορικό κέντρο, καθώς αυτές είναι αλλουνού, Γερμανού καθολικού ή προτεστάντη, παπά ευαγγέλιο...
Για την Ουάσιγκτον, όμως, τα κέρδη από το παιχνίδι που έπαιξε στην Ελλάδα, και με την Ελλάδα, είναι ασύγκριτα:
·         Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από τα αλλεπάλληλα κτυπήματα έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη των πολιτών των κρατών-μελών της. Οι αρμοί της Ένωσης τρίζουν παντού και όχι μόνον στην Ελλάδα. Στην Πολωνία, για παράδειγμα, ο πρόσφατος θρίαμβος του «Κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης» ήταν ακόμη ένα καρφί στη σταύρωση του γερμανικού ονείρου. Για να μην αναφέρουμε το βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, την ενίσχυση της ακροδεξιάς ή της αντι-ευρωπαϊκής αριστεράς. Εν τω μεταξύ, η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση γιγαντώνει έτι περαιτέρω τις υπαρκτές γεωπολιτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών, που βρίσκονταν εν υπνώσει την εποχή των παχέων χρηματοδοτικών αγελάδων. Το σύμπλεγμα όλων αυτών των προβλημάτων είναι βέβαιο ότι δεν εξαλείφονται με πρόσκαιρες, τακτικού χαρακτήρα, συμφωνίες ούτε καν με τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Ως εκ τούτου, οι πύλες για την επέλαση των αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων, μέσω και της συμφωνίας Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής σχέσης (ΤΤΙΡ) –τις συνέπειες της οποίας, λόγω και της μυστικότητας των σχετικών διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ, δεν τις έχουν αντιληφθεί ακόμη οι πολίτες της Ευρώπης- είναι ορθάνοικτες.  
·         Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των ιδεοληπτικών της εμμονών και της ψύχωσης για την παγκοσμιοποίηση από τα κάτω, άνοιξε άτυπα αλλά de facto τα σύνορα. Η κίνηση αυτή διευκόλυνε τη μαζική είσοδο μεταναστών και προσφύγων, λόγω και του πολέμου στη Συρία που συνεχίζεται, να υπενθυμίσουμε, για πέμπτο χρόνο. Η Ευρώπη πλέον ζει εκ νέου μια μεγάλη μετανάστευση των λαών, που διαμορφώνει νέα πληθυσμιακά, εθνολογικά και πολιτικά δεδομένα. Η Ουάσιγκτον ποτέ δεν έκρυψε την επιθυμία της για μια πολυπολιτισμική Ευρώπη, με την εισδοχή εκατομμυρίων μεταναστών από την Ασία και την Αφρική. Ο κ. Σόρος, πάντοτε «ρηξικέλευθος», προσδιόρισε τον αριθμό τους στο ένα εκατομμύριο ετησίως. Αυτό αφορά, βεβαίως, και στην Ελλάδα, και γι’ αυτό άλλωστε δεν υπήρξε στην πρόσφατη σύνοδο της Ε.Ε. κάποια "υπεράνω" παρέμβαση για να της αλαφρώσει το βάρος από τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που οφείλει να «φιλοξενήσει». Στην μετατροπή της Ελλάδας σε πολυπολιτισμικό χώρο δεν προκύπτει να υπάρχει διαφωνία μεταξύ του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον.
·         Διαφωνία, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει στο πλαίσιο των ελληνο-τουρκικών σχέσεων. Κι αυτό φάνηκε στην απόρριψη από την ελληνική κυβέρνηση της «φαεινής» ιδέας του Βερολίνου για κοινές περιπολίες του ελληνικού λιμενικού με την τουρκική ακτοφυλακή. Η αμερικανική πλευρά δεν θα δώσει έτσι άκοπα στον δύστροπο Ερντογάν τη δυνατότητα να σουλατσάρει με ευρωπαϊκό φιρμάνι στα νερά του Αιγαίου. Η όποια διευθέτηση, που θα συμπεριλαμβάνει τη συγκυριαρχία του Αρχιπελάγους, θα γίνει με την νατοϊκή σφραγίδα και την αμερικανική εποπτεία εις το διηνεκές. Αντιθέτως, το Βερολίνο που βλέπει ότι μετά και τη ρωσική επέμβαση στη Συρία, επισπεύδεται το μοίρασμα της Μέσης Ανατολής, και το ίδιο μένει εκτός νυμφώνος, σπεύδει ιδροκοπώντας να πάρει μερίδιο μέσω της συμμαχίας της με την Άγκυρα. Η κα Μέρκελ γύρισε το ρολόι στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, και αποπειράθηκε να προσφέρει στους νεο-οθωμανούς κομμάτι της «ιδεατής» επιρροής της στην Ελλάδα. Αλλά το «αφεντικό» δεν θέλει συνεταίρους –επιτρέπει ίσως στον επίσης πελαγωμένο κ. Ολάντ ένα μικρό κομμάτι της πίτας, ως αντάλλαγμα της φιλοαμερικανικής του στάσης.     
·         Η «βαλκανική» πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξ αρχής απόλυτα ταυτισμένη με τις αμερικανικές επιδιώξεις. Ο κ. Κοτζιάς, άλλωστε, δεν το έκρυψε ποτέ. Η λύση με τα Σκόπια είναι στα σκαριά. Την εμποδίζει μόνον ο παλαιολιθικός εθνικισμός του Γκρουέφσκι. Τον Ιούλιο, όμως, του 2016, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, οι Αμερικανοί δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθεί η «αταξία» του Βουκουρεστίου. Τα Σκόπια, με όποιο όνομα, θα μπουν στο ΝΑΤΟ, ώστε να κλείσει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο των Βαλκανίων, από την οποία η δυναμική ρωσική αρκούδα μπορεί να ξεμυτίσει –το ίδιο ισχύει και για το Μαυροβούνιο, και γι’ αυτό το λόγο ο πρωθυπουργός του Μίλο Τζουγκάνοβιτς ζει τελευταίαέντονες στιγμές. Στην νέα βαλκανική γραμμή εντάσσονται, όμως, και το άνοιγμα οσονούπω γραφείου της Ελλάδας στην Πρίστινα του Κοσσυφοπεδίου, καθώς και οι στενές σχέσεις με τις, απόλυτα ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ, Ρουμανία και Βουλγαρία.
·         Όλες οι ελληνορωσικές ενεργειακές συμφωνίες, από την περίοδο Καραμανλή, έχουν ακυρωθεί και πλέον προωθούνται οι αγωγοί αμερικανικών συμφερόντων. Η πρόσφατη επίσκεψη του Βούλγαρου υπουργού εξωτερικών Ντάνιελ Μίτωφ ξεκαθάρισε και τους προσανατολισμούς της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Επιτάχυνση της κατασκευής του διασυνδετήριου αγωγού IGB, για να καταστεί επιχειρησιακός μέσα στο 2017, και να εισαχθεί στον αγωγό αζερικό αέριο μέσω ΤΑΡ αλλά και του αμερικανικού LNG. Το άνοιγμα στη Μόσχα –που αναβίωσε η πτέρυγα της «Αριστερής Πλατφόρμας» για ένα εξάμηνο, χωρίς καν να υποπτευθεί τους λόγους της ανοχής της Ουάσιγκτον- έλαβε απότομο τέλος. Και μάλιστα όχι μόνον στην ενέργεια αλλά και σχεδόν σε όλες τις μεγάλες επενδυτικές στοχεύσεις, όπως της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, του ΟΛΘ και της ROSCO.
·         Αντίθετα από το 2004, σε ότι αφορά την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά τα πάντα είναι «θετικά», ενόψει μιας επίλυσης του «κυπριακού προβλήματος». Να επισημάνουμε ότι η δέουσα συμφωνία που προωθείται πρέπει να ανταποκρίνεται γενικά στους εξής στόχους: α) τον εδραιωμένο κυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ, β) την παράταση της βρετανικής παρουσίας και της λειτουργίας των βρετανικών βάσεων ,γ) τον εξοβελισμό του ρωσικού παράγοντα από το νησί, δ) τη συγκρότηση ενός τριγώνου συνεργασίας στην ανατολική Μεσόγειο μεταξύ ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας, και την σχετική με αυτό εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και των διαδρομών μεταφοράς του. Ο κ. Κοτζιάς έχει, επίσης εξ αρχής, ξεκαθαρίσει ότι η ελληνική πλευρά είναι υπέρ της λύσης, με την προϋπόθεση της λήξης του καθεστώτος των εγγυήσεων. Αυτό υπονοεί βεβαίως ότι την ασφάλεια της νήσου θα την εγγυηθεί κάποιος υπερεθνικός οργανισμός, δηλαδή το ΝΑΤΟ… Βεβαίως, το φιλόδοξο σχέδιο βρίσκει «τοίχο» στον ανεξέλεγκτο Ερντογάν, ο οποίος αναζητά εύκολες νίκες έναντι του ελληνισμού, μετά τα αλλεπάλληλα στραπάτσα που έχει πάθει σε όλα τα μέτωπα που είχε ανοίξει.                
Είναι βέβαιο ότι, τμήμα του αστικού κόσμου, ο οποίος κινείτο παραδοσιακά με βάση τις γνωστές φιλοδυτικές συντεταγμένες, αισθάνεται πια τρομερή αμηχανία βλέποντας τη στήριξη που απολαμβάνει η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από την Μέκκα του καπιταλισμού. Γενικά, οι τακτοποιημένοι θεωρητικά ιδεολογικοί και πολιτικοί πόλοι στην ελληνική συλλογική αντίληψη, διαμορφωμένοι κατά την μακρά θητεία της στον ανορθολογισμό και στα δάνεια δυτικά σχήματα, αριστερά και φιλελεύθερα, αδυνατούν να συλλάβουν τη διαχρονική υπεροπλία των ωμών γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων αλλά και την πραγματική θέση της χώρας μας εντός αυτών. Αδυνατούν να κατανοήσουν και να εξάγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα εκ του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ επιλέγουν να υποστηρίζουν στην Ουκρανία και στις Βαλτικές Δημοκρατίες ακροδεξιές δυνάμεις, στην Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική ακραίους ισλαμιστές και σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη αριστερά ή λαϊκιστικά κόμματα. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα είναι ως χώρα και ως κοινωνία να βρισκόμαστε μονίμως υπό το κράτος δυσάρεστων εκπλήξεων και τραγικών διαψεύσεων.  
 
Πηγή κειμένου:  http://sotiriosdemopoulos.blogspot.gr/2015/10/blog-post_29.html#more
Διαβάστε περισσότερα "Η αντεπίθεση της «Αυτοκρατορίας» και ο ρόλος της Ελλάδας "

Blue Flag, Ισραήλ: Ελληνικά F-16C/D Blk 52+, οι πρώτες φωτογραφίες

Η μεγαλύτερη άσκηση στην Ιστορία των ισραηλινών αεροπορικών δυνάμεων με την επωνυμία «Blue Flag 2015» βρίσκεται σε εξέλιξη, με τη συμμετοχή πέντε ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών τύπου F-16C/D Block 52+ της 337 Μοίρας που εδρεύει στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα.
Η ισραηλινή Αεροπορία αποδέσμευσε τις πρώτες φωτογραφίες από την άσκηση, στην οποία επίσης λαμβάνουν μέρος και πανομοιότυπα με τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη F-16 της πολωνικής Αεροπορίας (η οποία, υπενθυμίζεται, έχει επισκεφθεί και την Ελλάδα για κοινές εκπαιδευτικές δραστηριότητες).
Συμμετέχει με μαχητικά αεροσκάφη και η αμερικανική Αεροπορία (USAF) με έξι μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-15C τα οποία ανήκουν στην 493FS (μοίρα σε προκεχωρημένη βάση), που εδρεύει στην αεροπορική βάση του Lakenheath, της Βασιλικής Αεροπορίας (RAF: Royal Air Force), στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι οικοδεσπότες Ισραηλινοί συμμετέχουν με ισχυρές αεροπορικές δυνάμεις. Πιο συγκεκριμένα, στην άσκηση λαμβάνουν μέρος μαχητικά αεροσκάφη F-15 Baz, F-16C/D Barak, F-16I Sufa, ακόμα και τα F-16A Netz, των οποίων επίκειται η απόσυρση.
Η άσκηση ξεκίνησε στις 18 Οκτωβρίου και με προγραμματισμένη ολοκλήρωση στις 3 Νοεμβρίου, έχουν προγραμματιστεί σειρά αποστολών, για τις οποίες ελάχιστα έχουν ανακοινωθεί, καθώς οι Ισραηλινοί έχουν καταστήσει τη Blue Flag στο αμερικανικό αντίστοιχο της επίσης εξαιρετικής Red Flag.

Λόγω οικονομικής στενότητας, η ισραηλινή άσκηση προσφέρει στην Πολεμική Αεροπορία ένα οικονομικό «υποκατάστατο» της αμερικανικής και μάλιστα πολύ πιο προσαρμοσμένο στις γεωγραφικές συνθήκες της ευρύτερης περιοχής στην οποία θα κληθεί να επιχειρήσει η ελληνική Αεροπορία.
Από την πλευρά τους, σύμφωνα με απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες, η ισραηλινή Αεροπορία έχει «επενδύσει» στην ελληνική, καθώς τα σχόλια για τις επιχειρησιακές δυνατότητες και τον επαγγελματισμό των ελληνικών πληρωμάτων είναι ενίοτε διθυραμβικά.

Γενικότερα, με την ευκαιρία, θα πρέπει να αναφερθεί ως γενικό σχόλιο, ότι ο σεβασμός που χαίρουν τα ελληνικά φτερά – αλλά και το Ναυτικό και δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων… – στο Ισραήλ κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, κάτι που έχει επιπτώσεις και στο στρατηγικό επίπεδο.
Αν και η νοοτροπία πολλών στην Ελλάδα, ατόμων και θεσμών, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται, μιλώντας ελαφρά τη καρδία για «συμμαχίες», ότι σε αυτές πρέπει να συνεισφέρεις συγκεκριμένα πράγματα, ώστε το αποτέλεσμα να υπερβαίνει το απλό – απόλυτο άθροισμα των επιμέρους δυνάμεων, έρχονται οι Ένοπλες Δυνάμεις και καλύπτουν το τραγικό αυτό κενό του πολιτικού κόσμου, με λίγες εξαιρέσεις.

Επιστρέφοντας στην Blue Flag, βάση των επιχειρήσεων είναι η αεροπορική βάση Ovda, κοντά στην παραθαλάσσια πόλη Εϊλάτ, στο νότιο Ισραήλ, ενώ αποστολές έχουν σχεδιαστεί για το ειδικό περιβάλλον της ερήμου Νεγκέβ, αλλά και σε θαλάσσιο χώρο, στη Μεσόγειο και τη Νεκρά Θάλασσα.
Οι συμμετέχουσες αεροπορικές δυνάμεις έχουν χωριστεί σε φίλιες και εχθρικές και «τρέχουν» τα σενάρια των επιμέρους ασκήσεων, με μεγάλη επιτυχία, αποκομίζοντας πλούσιες εμπειρίες η μία Αεροπορία από την άλλη, ενώ ενισχύονται συνεχώς οι δεσμοί μεταξύ των προσώπων αλλά και των χωρών που συμμετέχουν.












Πηγή:http://www.defence-point.gr/news/?p=140229
Διαβάστε περισσότερα "Blue Flag, Ισραήλ: Ελληνικά F-16C/D Blk 52+, οι πρώτες φωτογραφίες"

28η Οκτωβρίου 1940: "Ο μικρότερος δεκανέας του κόσμου" - Ντοκουμέντο

Εν καιρώ πολέμου ειναι πολλα αυτα που λαμβάνουν χώρα τα οποία υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν αδιανόητα. Συγκλονιστική ειναι και η ιστορία του μικρού πολεμιστή, Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου. Ο οποίος το 1940 έφυγε με το πατέρα του και κατατάχθη στον πόλεμο. Την ιστορία του "μικρού Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου" την αφηγείτε ο Έλληνας Υφυπουργός Τύπου σε δήλωση του στην γαλλόφωνη εφημερίδα Messager d' Athenes.
Να σημειωθεί οτι και άλλες εφημερίδες της εποχής φαίνεται να έδωσαν χώρο απο το πρωτοσέλιδο τους στον μικρό Αναστάσιο Χαραλαμπόπουλο, όπως ηταν και η εφημερίδα "Ακρόπολις", η οπόια αναφέρθηκε στον 13χονο πολεμιστη με το τίτλο "Ο Μικρότερος δεκανεύς του Κόσμου"(παρακάτω).






Η δήλωση του Υφυπουργού Τύπου κάτω απο την φωτογραφία του μικρού παιδιού στην "Messager d' Athenes": “Ο μικρός Αναστάσιος Χαραλαμπόπουλος που έφυγε με τον πατέρα και προήχθη σε δεκανέα δι’ εξαιρέτους υπηρεσίας.”

Μέσα σε ένα τραίνο που μετέφερε στρατιώτες, όταν έφτασε στην Κοζάνη, βρέθηκε ένας πιτσιρίκος ανάμεσα στις αποσκευές. Εδήλωσε ότι ήθελε να πάει στον πόλεμο μαζί με τον πατέρα του που βρισκόταν μεσ’ στο τραίνο και ότι τίποτε στον κόσμο δεν θα τον έπειθε να γυρίση σπίτι του. Ο πατέρας τον πήρε στο λόχο του! Σύντομα ο Αναστάσης δέχτηκε το βάπτισμα του πυρός. Πολέμησε με τους μεγάλους και τον έβαλαν στην πρώτη γραμμή, την ημέρα που μπήκαν στην Κορυτσά. Αργότερα, ένα κρυολόγημα υποχρέωσε τον μικρό να αφήση τον λόχο του για να αναπαυθή σε ξενοδοχείο της πόλεως.

Μια νύχτα ξύπνησε από ένα θόρυβο,που ερχόταν απο το διπλανό δωμάτιο.Δεν άργησε να καταλάβη οτι ενα ραδιόφωνο βρισκόταν σε λειτουργία. Χωρίς να πή λέξη και χωρίς να κάνει θόρυβο στοίβαξε μπροστά στην πόρτα της ύποπτης κάμαρας όσα μπορούσε περισσότερα έπιπλα. Κατόπιν έτρεξε για να ξυπνήση τους ενοίκους. Λίγα λεπτά αργότερα ένας ιταλο-αλβανός κατάσκοπος βρισκόταν στα χέρια των αρμοδίων και ύστερα από λίγες ώρες ο Αναστάσιος Χαραλαμπόπουλος, γιος του Αλέξανδρου, 13 ετών, διοριζόταν δεκανέας.

Le Messager d’ Athenes 11.12.1940 (απο το βιβλίο: Οι καμπάνες Πανηγυριζουν)




Πηγή: http://www.onalert.gr/stories/28h-oktwbriou-1940-mikroteros-dekaneas-kosmou/45789
Διαβάστε περισσότερα "28η Οκτωβρίου 1940: "Ο μικρότερος δεκανέας του κόσμου" - Ντοκουμέντο"

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Εθνική Διακλαδική Άσκηση «ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-2015»: Μήνυμα Αποτροπής σε Θράκη και Αιγαίο

Με τη διεξαγωγή της Τελικής Φάσης στο Πεδίο Βολών – Ασκήσεων «Ψηλός Στάλος» στα Λάβαρα Σουφλίου, στη Ζώνη Ευθύνης της XVI Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού, ολοκληρώθηκε σήμερα η Εθνική Διακλαδική Άσκηση ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-2015.
Η κορυφαία εκπαιδευτική δραστηριότητα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων διεξήχθη επί δεκαήμερο (από 30 Σεπτεμβρίου έως 9 Οκτωβρίου) σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο και εντός του FIR Αθηνών, επί βάσεως ΤΑΑΣ (Τακτική Άσκηση Άνευ Στρατευμάτων) και ΤΑΜΣ (Τακτική Άσκηση Μετά Στρατευμάτων) υπό τη διεύθυνση του ΓΕΕΘΑ με κύριους σκοπούς: α) την εξέταση-αντιμετώπιση της δημιουργουμένης από τις διεθνείς εξελίξεις κατάστασης, στο εγγύς και ευρύτερο περιβάλλον της χώρας μας, β) την εφαρμογή σχεδίων, καθώς και η εκπαίδευση των Επιτελείων και των Μονάδων στη διεξαγωγή διακλαδικών επιχειρήσεων, γ) την εφαρμογή και αξιολόγηση των σχεδίων, διαδικασιών και η διατήρηση της μαχητικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων και δ) την προαγωγή της συνεργασίας και του συντονισμού μεταξύ των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και των φορέων του πολιτικού τομέα, στην μεγαλύτερη δυνατή έκταση που απαιτείται, κατά την εφαρμογή των εθνικών σχεδίων.
Kατά την Τελική Φάση της Άσκησης εκτελέστηκαν βολές με πραγματικά πυρά από το σύνολο των οπλικών συστημάτων της 3ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας Πεζικού, βολές επιθετικών ελικοπτέρων AH-64 Apache της Αεροπορίας Στρατού καθώς και αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας, παρουσία του πρωθυπουργού και σύσσωμης της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.


9
Ενεργοποίηση Σταθμού Ανεφοδιασμού Ελικοπτέρων (ΣΤΑΝΕΠ) στην Περιοχή Ευθύνης του Δ΄ Σώματος Στρατού στο πλαίσιο της Εθνικής Διακλαδικής Άσκησης ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-2015.

Μεταξύ των Σχέδιων Επιχειρήσεων που δοκιμάστηκαν στο πλαίσιο της Άσκησης ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-2015 ήταν η εκτέλεση ευρείας κλίμακας αποβατικής ενέργειας από την 32 Ταξιαρχία Πεζοναυτών στη νήσο Χίο, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 7 Οκτωβρίου.
Την αποβατική ενέργεια υποστήριξαν επιθετικά ελικόπτερα ΑΗ-64Α+ και ΑΗ-64DHA Apache Longbow της Αεροπορίας Στρατού, Μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού και μαχητικά αεροσκάφη F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας. Tο σενάριο της άσκησης προέβλεπε τη συνένωση των Μονάδων της 32 Ταξιαρχίας Πεζοναυτών με τις αντίστοιχες της 96 ΑΔΤΕ «ΧΙΟΣ» και την εκτέλεση επιθετικών ενεργειών εντός του εδάφους της νήσου. Η εξέλιξη της αποβατικής ενέργειας μεταδόθηκε, σε πραγματικό χρόνο, στα Κέντρα Επιχειρήσεων (ΚΕΠΙΧ) της ΑΣΔΕΝ, του ΓΕΣ και του ΕΘΚΕΠΙΧ/ΓΕΕΘΑ, με μεταφορά της εικόνας του πεδίου της μάχης από τα κινητά μέσα επικοινωνιών που αναπτύχθηκαν στην περιοχή.

Στη νηοπομπή για την εκτέλεση της αποβατικής ενέργειας της 32 Ταξιαρχίας Πεζοναυτών συμμετείχαν μεταξύ άλλων τα υποβρύχια ΠΙΠΙΝΟΣ (S121) και ΩΚΕΑΝΟΣ (S118), με το πρώτο να πραγματοποιεί ανάδυση και να πλέει εν επιφανεία με υψωμένη την Ελληνική Σημαία στο λιμένα Χίου, απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια. Σημειώνεται ότι η Διοίκηση Υποβρυχίων έχει προχωρήσει στην αφαίρεση των πλευρικών αριθμών από όλα τα Υποβρύχια για λόγους ασφάλειας επιχειρήσεων.

Ένα ακόμη σενάριο προέβλεπε την εκτέλεση αεροκίνησης-αεραπόβασης τμημάτων του Στρατού Ξηράς προς ενίσχυση της Διοίκησης Αμύνης Νήσου (ΔΑΝ) μιας μικρονήσου του ανατολικού Αιγαίου. Η επιχείρηση υποστηριζόταν και από δύναμη Επιθετικών Ε/Π.
Στο πλαίσιο δοκιμής-εφαρμογής υφιστάμενων σχεδίων επιχειρήσεων, το σύνολο των Σχηματισμών στην Περιοχή Ευθύνης της ΑΣΔΕΝ πραγματοποίησε ασκήσεις επί βάσεως ΤΑΜΣ, μεταξύ άλλων, με σενάριο εξάλειψης εχθρικού αεροπρογεφυρώματος.


Σε γενικές γραμμές καταγράφηκαν υψηλά ποσοστά επιχειρησιακής διαθεσιμότητας ωστόσο είναι πλέον πασιφανές ότι οποιαδήποτε περαιτέρω κωλυσιεργία στον εκσυγχρονισμό-ανανέωση του υφιστάμενου εξοπλισμού θα οδηγήσει σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις μεσοπρόθεσμα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού.


πηγή: http://e-amyna.com
Διαβάστε περισσότερα "Εθνική Διακλαδική Άσκηση «ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-2015»: Μήνυμα Αποτροπής σε Θράκη και Αιγαίο"