Ποιητική συλλογή "Το 1821"

Ποιητική συλλογή "Το 1821" του Γιώργου Χ.

 Η Φλόγα του Εικοσιένα

Στων βράχων την καρδιά, που στέκει ακόμα,

ανάψαν οι σκλάβοι φωτιά βαθιά,

κι ο λόγος γίνηκε κραυγή και στόμα,

των Ελλήνων η ψυχή, λευτεριά ζητά.

Στου Μοριά τα χώματα, στου Αιγαίου τ’ ακρογιάλι,

σηκώθηκε ο όρκος, σπάθη και σταυρός,

κι ο χρόνος έγραψε με αίμα το κυνήγι,

του Έλληνα ο νους, αιώνιος φωτοδρόμος.

Η Αυγή του Γένους

Μες στης σκλαβιάς το σκότος, φως ανατέλλει,

ο Μάρτης του Εικοσιένα, μέρα ιερή,

ο κάθε κάμπος γίνεται θρύλος που προτρέπει,

κι ο κάθε βράχος φωνή, λεύτερη ψυχή.

Οι Φιλικοί ορκίστηκαν, η νύχτα ξημερώνει,

το αίμα γίνεται ποτάμι, ο αγώνας πνοή,

κι απ’ τα χέρια των παιδιών η δάδα δε σβήνει,

στην Ελλάδα τη μεγάλη, αιώνια η τιμή.

Οι Ήρωες του Χρόνου

Ποιος είδε το κλαδί να γίνεται κοντάρι,

και το τραγούδι να βαραίνει σαν πυρσός;

Στα είκοσι ένα χρόνια, ο λαός το εχάρη,

ένα όνειρο παλιό, κι ο θάνατος ηρωϊκός.

Κολοκοτρώνης, σκιά στα όρη περήφανη,

Μπουμπουλίνα, θάλασσα που βρυχάται,

κι ο Ρήγας στον ουρανό, ψάλλει με φωνή ακάματη,

το αίμα σας, λευτεριά που δε σωπαίνει.

Το Πνεύμα του Αγώνα

Όχι σκυφτός ο Έλληνας, μα όρθιος,

με το τουφέκι αδελφός και φίλος,

στον Πάρνωνα, στον Ταΰγετο ο πόθος,

να σπάσει ο ζυγός, ο τύραννος νικημένος.

Χιλιάδες φωνές, μια κραυγή ενώνει,

«Ελευθερία ή θάνατος» ο στίχος,

κι απ’ το Εικοσιένα ο ήλιος πάλι λάμπει,

στης Ελλάδας την ψυχή, αθάνατος ο μύθος.

Ο Γιος της Καλογριάς

Στα Άγραφα ο κεραυνός, στα βουνά η αστραπή,
ο Καραϊσκάκης στέκει, φωτιά στην κορφή.
Με το σπαθί του ορίζει, με τη βρισιά του πονεί,
της σκλαβιάς το ζυγό σπάει, λευτεριά φωτεινή

Στου Φαλήρου τη μάχη, ο θάνατος τον βρεί,
μα η φωνή του αντηχεί, σαν κλέφτικη σπηλιά,
«Έλληνες, μη δειλιάστε», ψιθυρίζει η γη,
κι ο Γιώργης ζει αιώνια, της λευτεριάς λιακάδα.

Ο Πυρπολητής 

Στη Χίο ο όρκος, στη νύχτα ο καημός,
ο Κανάρης φέρνει, της δόξας πυρσός,
με το μπουρλότο, σαν άγγελος πάει,
του Τούρκου το στόλο, φωτιά πολεμάει.

Τα κύματα κλαίνε, μα η ψυχή του γελά,
«Λευτεριά!» φωνάζει, η φλόγα του αρά,
στον ουρανό ανέβηκε, θρύλος αιώνιος,
μπουρλοτιέρης Κωνσταντής, αληθινός ο μύθος.

Ο Κυβερνήτης

Από της Κέρκυρας τα νησιά, φως ανατέλλει,
ο Καποδίστριας έρχεται, η Ελλάδα τον καλεί,
με νου σοφό σαν ήλιος, με χέρι που προτρέπει,
το Γένος να σηκώσει, λεύτερο να ζει.

Στα ερείπια του πολέμου, θεμέλια χτίζει πάλι,
σχολειά, λιμάνια, όνειρα, για τον λαό που πονεί,
μα η μοίρα τον ζηλεύει, το μίσος τονε σφάλλει,
κι ο δόλος τον χτυπάει, σαν άνεμος σκληρός.

Στο Ναύπλιο ενέδρα προδότες και ξένοι δολοφόνοι,

στην εκκλησιά το αίμα του πότισε τη γη,
ο νους του λάμπει ακόμα, σαν φάρος μες στην ακτή,
κυβερνήτης αιώνιος την Ελλάδα οδηγεί.

Ω, Ιωάννη, φάρος μας, του Γένους η ελπίδα,
στον τάφο σου ο όρκος, η Ελλάδα να σταθεί,
το Έθνος σε ψάλλει, με λύρα που δεν σβήνει,
Κυβερνήτη αθάνατε, της δόξας σου αρχή!