Γράφει ο Γιώργος Χ
Τις τελευταίες εβδομάδες, το Pronews αλλά και κάποια ερασιτεχνικά ιστολογία "παπαγάλοι", έχουν προωθήσει την ιδέα ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να αποκτήσει το ιταλικό αεροπλανοφόρο Giuseppe Garibaldi, ένα πλοίο ηλικίας 42 ετών, το οποίο αποσύρθηκε πέρσι (2024) από την ιταλική ναυτική δύναμη.
Η πρόταση αυτή παρουσιάζεται ως... "στρατηγική ευκαιρία" για την ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής ισχύος, όμως μια πιο προσεκτική και εμπεριστατωμένη προσέγγιση δείχνει ότι η απόκτηση του Giuseppe Garibaldi είναι όχι μόνο μη βιώσιμη, αλλά και επικίνδυνη για την ελληνική αμυντική στρατηγική και τον προϋπολογισμό της χώρας.
Καταρχάς, η ηλικία του πλοίου αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα.
Έχει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες παρουσίας στην ιταλική ναυτική δύναμη, και παρότι έχει υποστεί εκσυγχρονισμούς κατά τη διάρκεια της ζωής του, η βασική τεχνολογία και τα συστήματα που φέρει έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις.
Το Giuseppe Garibaldi είναι σκάφος 14.000 τόνων, μήκους 180 μέτρων, πλάτους 33 μέτρων και βυθίσματος 8,2 μέτρων, είχε καθελκυσθεί το 1983 και προσέφερε στο Ιταλικό Ναυτικό τη δυνατότητα επιχειρήσεων με τα αεροσκάφη καθέτου προσγειώσεως AV-8 Harrier.
Από οπλισμό διαθέτει 3 πυροβόλα Oto Melara Twin (δίδυμα/δύο κάννες) 40L70 DARDO με εμβέλεια 4 - 12 χιλιόμετρα για εγγύς αεράμυνα και στόχους επιφανείας.
Διαθέτει επίσης 2 εκτοξευτές, ο καθένας με 8 αντιαεροπορικά βλήματα Sea Sparrow με μέγιστη θεωρητική εμβέλεια 22 χιλιόμετρα, πρακτική 15 χιλιόμετρα και με μέγιστο ύψος εμπλοκής 15 χιλιόμετρα.
Έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει και 4 πυραύλους κατά πλοίων καθώς και 2 τριπλούς τορπιλοσωλήνες.
Το κόστος διατήρησης και αναβάθμισης ενός τέτοιου παλαιού σκάφους είναι εξαιρετικά υψηλό και μπορεί να φτάσει σε επίπεδα που θα επιβαρύνουν δυσανάλογα τον ελληνικό προϋπολογισμό.
42 ετών βαπόρι, οι Ιταλοί του πούλησαν για 450 εκατομμύρια ευρώ και οι συντάκτες του Pronews μας λένε ότι κοστίζει το 30% μιας "ελαφράς" φρεγάτας FDI που προμηθεύεται το ΠΝ αλλά δεν το συγκρίνουν με την τιμή ενός νέας κατασκευής γαλλικού ελικοπτεροφόρου αποβατικού κλάσης Mistral κόστους 500 -530 εκατομμυρίων ευρώ.
Γιατί δεν το συγκρίνουν?
Θα ισχυριστούν μήπως ότι το Ιταλικό 4 δεκαετιών μπορεί να φιλοξενήσει F35 έκδοσης κάθετης απογείωσης?
Το Ιταλικό δεν έχει περιθώριο πάνω από 10 - 15 χρόνια, δεν μπορεί να φιλοξενήσει σύγχρονα αεροσκάφη κάθετης απογείωσης παρά μόνο ελικόπτερα και drones ενώ το κόστος αναβάθμισης του καθώς και του δείκτη βλαβών που θα έχει σε τέτοια ηλικία είναι πολλαπλάσιο του κόστους αγοράς. Η Ελλάδα όσον αφορά τα ελικόπτερα και drones έχει χιλιάδες νησιά στα οποία πολύ γρήγορα μπορούν να στηθούν ελικοδρόμια πράγμα το οποίο στο παρελθόν έχει δοκιμαστεί με επιτυχία.
Στο συγκεκριμένο ιταλικό σκάφος τα ηλεκτρονικά συστήματα, τα όπλα και τα υποστηρικτικά μηχανήματα, εκτός από παλαιάς τεχνολογίας, θα απαιτήσουν συνεχή συντήρηση, επισκευές και εκσυγχρονισμό, τα οποία μεταφράζονται σε σημαντικά έξοδα που θα αποβούν απαγορευτικά.
Πάλι καλά που οι συντάκτες του Pronews δεν μας πρότειναν να το αγοράσουμε με εξαγωγές αγροτικών προϊόντων...το "πορτοκάλια για Sukhoi" έχει αφήσει εποχή...στα ανέκδοτα του τόπου.
Επιπλέον, το Giuseppe Garibaldi, ως αεροπλανοφόρο σχεδιασμένο τη δεκαετία του 1980, δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες τακτικές και επιχειρησιακές απαιτήσεις. Στον σύγχρονο ναυτικό πόλεμο, η ευελιξία, η ταχύτητα αντίδρασης και η τεχνολογική υπεροχή είναι κρίσιμα στοιχεία. Η Ελλάδα, δεδομένης της γεωπολιτικής της θέσης, χρειάζεται μέσα που μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο πλαίσιο των σύγχρονων απειλών, οι οποίες περιλαμβάνουν ψηφιακό πόλεμο, σύγχρονα αντιαεροπορικά συστήματα και εξελιγμένα μη επανδρωμένα οχήματα. Η αγορά και ενσωμάτωση ενός αεροπλανοφόρου με την τεχνολογική «βαριά κληρονομιά» του Giuseppe Garibaldi δεν θα προσφέρει τα αναγκαία πλεονεκτήματα, ενώ ταυτόχρονα θα επιβαρύνει τις δυνατότητες ταχείας και αποδοτικής αντίδρασης.
Είναι προτιμότερο να προμηθευτούμε είτε νέο Mistral από Γαλλία είτε αντίστοιχα μεταχειρισμένα 20 ετών από ΗΠΑ παρά να προμηθευόμασταν το 42 ετών Ιταλικό σαράβαλο.
Είναι προτιμότερο να εκσυγχρονίσουμε τα αρματαγωγά μας σε δυνατότητες αεράμυνας και να ναυπηγήσουμε και 3 καινούργια (τα οποία να έχουν πολλές νέες δυνατότητες) με το ίδιο συνολικό κόστος παρά να δώσουμε περίπου μισό δις για το Ιταλικό σαράβαλο!
Οι συντάκτες του Pronews ενώ έχουν γράψει για την ηλικία των φρεγατών τύπου S του στόλου μας την ίδια ώρα ζητάνε από τον ελληνικό λαό να δώσει μισό δις για ένα ίδιας ηλικίας Ιταλικό αεροπλανοφόρο παρουσιάζοντας το και ως...ευκαιρία!
Το οικονομικό κόστος λοιπόν είναι ένα ακόμα κρίσιμο σημείο.
Η Ελλάδα, σε μια περίοδο όπου η οικονομική διαχείριση απαιτεί προσεκτικές και στοχευμένες επενδύσεις, δεν μπορεί να αντέξει το βάρος της αγοράς, λειτουργίας και συντήρησης ενός τόσο παλιού και δαπανηρού σκάφους. Οι δαπάνες δεν περιορίζονται στην αρχική απόκτηση, αλλά επεκτείνονται στην εκπαίδευση του προσωπικού, στις απαιτούμενες αναβαθμίσεις, στις διαρκείς επισκευές και στη λειτουργία του πλοίου σε βάθος χρόνου. Αυτές οι υποχρεώσεις μπορεί να περιορίσουν σημαντικά την ικανότητα της χώρας να επενδύσει σε πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά αμυντικά συστήματα, τα οποία θα είχαν πολύ μεγαλύτερη αποδοτικότητα και προσαρμοστικότητα στις ανάγκες της.
Στρατηγικά, η Ελλάδα έχει ανάγκη από μέσα που ανταποκρίνονται στη γεωπολιτική πραγματικότητα της και στις απαιτήσεις του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Ένα μεγάλο αεροπλανοφόρο, παρόλο που έχει συμβολική αξία, δεν αποτελεί πρακτική λύση για την περιοχή. Η ένταση της περιοχής και οι σύγχρονες απειλές απαιτούν ταχύτητα, ευελιξία και τεχνολογική καινοτομία, στοιχεία που το Giuseppe Garibaldi, με την τεχνολογία που διαθέτει, δεν μπορεί να προσφέρει. Επιπλέον, η χρήση του πλοίου αυτού δεν ενσωματώνεται εύκολα στα υπάρχοντα ελληνικά ναυτικά μέσα, κάτι που θα δημιουργήσει δυσλειτουργίες και θα μειώσει την αποτελεσματικότητα της συνολικής αμυντικής στρατηγικής.
Αντί να επιλέξει την αγορά ενός τέτοιου αεροπλανοφόρου, η Ελλάδα θα πρέπει να εστιάσει στην απόκτηση και ανάπτυξη σύγχρονων πλοίων πολλαπλών ρόλων, σύγχρονων αεροσκαφών, μη επανδρωμένων συστημάτων και προηγμένων συστημάτων αεράμυνας και ανθυποβρυχιακού πολέμου. Η τεχνολογική καινοτομία, η ταχεία προσαρμογή και η επένδυση σε νέα μέσα είναι το μέλλον της άμυνας και όχι η αγορά παλαιών πλοίων με υψηλό κόστος και χαμηλή αποτελεσματικότητα.
Συνολικά, η πρόταση του Pronews και κάποιων άλλων ερασιτεχνικών μέσων για την απόκτηση του Giuseppe Garibaldi είναι αναχρονιστική και επικίνδυνη. Στερείται στοιχειώδους σοβαρότητας.
Η Ελλάδα πρέπει να σχεδιάσει την αμυντική της πολιτική με όραμα, βασισμένη στις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος, και όχι να εγκλωβιστεί σε επιλογές που μοιάζουν περισσότερο με εφήμερες και αμφίβολες λύσεις. Μια τέτοια επένδυση μπορεί να αποδειχθεί οικονομικό βάρος και ταυτόχρονα να υπονομεύσει την ουσιαστική ενίσχυση της εθνικής άμυνας.
Η ενίσχυση της αμυντικής ισχύος απαιτεί σοβαρότητα, σύγχρονες λύσεις και στρατηγική διορατικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου